Chapter 38: The Final Vengeance in the Darkness
The night at the Plaridel City Hall, once a symbol of authority, was now filled with cries of pain, rage, and despair.
The rebels of the Anak ng Bulakan, better known as Bagwis (Wing), continued to fight the Spanish forces, even as many lay exhausted and their bodies were covered in blood from the ruthless attacks of General Vicente Salazar's men. Meanwhile, the crystal monsters, like demons from another world, relentlessly continued their assault on Gilo.
At the center of the battle, Gilo bravely faced five giant crystal monsters alone. He managed to keep up with their attacks, but the weakening of his white flames was evident on his body. His Bagwis comrades were scattered around him; some lay lifeless on the ground. The smoke from burning police vehicles choked the air, mixing with the smell of blood.
"Gilo, our forces are weakening! You'd better save yourself and flee!" shouted Diego, his nearest ally, as he dragged a wounded rebel away from the chaos. His voice was ragged with fear and exhaustion. "We can't defeat them! Our people are dying!"
But Gilo's eyes burned with fury and resolve. He watched as Alonzo, one of his friends in Bagwis, was struck by a bolt of red lightning from a crystal monster. Alonzo's body convulsed before he fell, his eyes wide but lifeless. "Alonzo!" Gilo screamed, reeling from the sight. He knelt beside his friend's still body, his hands trembling as he touched Alonzo's cold shoulder. "You shouldn't have died... none of you should have died…"
In front of Alonzo's lifeless body, Gilo's rage suddenly erupted like an uncontrollable inferno. "You Spanish devils!" he roared, his voice thundering across the City Hall. "An eye for an eye, a life for a life! I will show you the true punishment for your sins against us!" He rose, his fists clenched, and his white flames blazed brighter than ever, forming a column of fire nearly as tall as the building.
In an instant, his body transformed. He was enveloped in white fire, like a living entity burning his soul. His body grew to five meters tall, his arms became powerful, and his eyes glowed with white fire. His form resembled a dragon shaped from the embers, its wings beating against the air. With every breath, he exhaled white fire, and everything it touched—police, barricades, even ordinary objects—began to turn to stone.
"I will turn your bodies as hard as stone, you demons!" Gilo cried, his voice overflowing with vengeance. He soared into the sky, his wings creating strong gusts of wind that scattered dust and debris. From above, he unleashed white fire upon the Spanish police below. They screamed in intense pain as their bodies crystallized and fell to the ground as lifeless statues.
In his desperation, a plan formed in Gilo's mind. "If I can't defeat their general, I'll just kill every Spaniard in Plaridel!" he whispered, his eyes burning with ruthlessness. "I will turn them into permanent stone, a monument to the sacrifice of every Bagwis who died tonight!" His fire intensified, resembling a storm of retribution, and even non-combatants began to flee in terror.
He flew away from the area, but in the midst of his attack, General Salazar merely laughed loudly from his position at the City Hall entrance, calmly observing the events. His mockery was filled with contempt, as if he cared nothing for his men. "An Indio playing with fire!" he scoffed, his voice filled with arrogance. "Your efforts are useless against me, sugo of Malolos! There are too many Spaniards in this town. Your energy will run out before you can turn them all into stone." His laughter echoed, taunting Gilo's every struggle. "Does he really think I care about the people he's turning to stone? Fool! Many more will replace them to live in Plaridel," Salazar thought.
At that moment, an unexpected attack struck the general's location. A colossal skeleton, fifteen meters tall, plummeted from the sky, its bones blazing with red fire. It swung a massive scythe at Salazar, unleashing a tremor and a burst of energy that shook the ground. Crystal spikes immediately sprouted from the earth, which Salazar used as a shield, and smoke filled the air.
"What madness is this?!" Salazar shouted, leaping back to evade another strike from the skeleton. His body was covered in red crystal, like armor protecting him. Using his power, he formed a crystal shield, blocking the skeleton's scythe. The impact of the attack rattled his bones, and he sensed its unnatural strength. "The power it possesses is not ordinary. I can feel the negative energy surrounding it," he muttered to himself.
The skeleton landed, its red fire blazing in the darkness. Salazar was stunned by the creature he saw. He had a bad premonition because he felt the immense energy emanating from it. "What kind of sugo uses such powerful magic?" he whispered, his eyes wide with shock.
Suddenly, he felt a powerful presence behind him. He quickly turned, but before he could react, a sharp spear pierced his chest. Hustisya stood before him, her eyes burning with anger and pain. "I finally found you, you devil!" she cried. "You will pay dearly for all your sins against the Filipinos!"
But instead of fear, Salazar smiled, as if delighted by his enemy's appearance. His laughter was cold and mocking. "A rat pretending to be a lion!" he sneered upon seeing Hustisya. "Did you like my gift to you in the plaza, Hustisya? I prepared it just for you!" The part of Salazar's chest where the spear struck began to crystallize.
After a few moments, sharp red crystal spikes emerged from Salazar's body, like daggers ready to stab. Before they could hit Hustisya, she vanished like the wind. In an instant, she reappeared on top of the giant skeleton's head, her red cape billowing in the strong wind.
Salazar, now encased in red crystal armor, was immediately surrounded by his five crystal monsters, ready to protect him. "Finally, you came out of hiding, Hustisya!" he roared, his voice full of contempt. "If you hadn't shown up tonight, I had planned to massacre the people in the squatter area and spread the rumor that the Filipinos started the rebellion in Plaridel!"
Hustisya's anger flared. "You are a wicked devil, Salazar!" she shouted, her voice like thunder booming across the area. "You don't deserve to live! There is no place for monsters like you in this world!" The young woman immediately charged, but she was blocked by the five crystal monsters, their bodies fast and unwavering.
Hustisya attacked, her bladed scythe blazing with red fire. With every swing, she tried to destroy the crystal monsters, but each time she broke them, their shattered bodies reformed as if alive. After a few moments, the monsters attacked back simultaneously, their arms releasing red electricity that caused explosions on the ground.
"I will destroy you!" Hustisya cried, her voice heavy with intense anger. She commanded the giant skeleton to attack. Its fiery bones blazing, it slammed into two crystal monsters. The force of the attack nearly collapsed a section of the City Hall wall, but the monsters quickly stood up, their bodies re-forming.
Hustisya seized the opportunity while the monsters were preoccupied with the skeleton and immediately charged, reappearing behind Salazar as he was distracted, her spear ready to strike. "Die, Salazar!" she screamed, but before her weapon could connect, a crystal spike erupted from Salazar's hand, blocking her attack. Although the crystal shattered, the blade of Hustisya's weapon failed to penetrate enough to wound Salazar.
"You won't hit me that easily, little rat!" Salazar laughed, full of pride. "I trained in combat in Spain, while you only know street brawls! An Indio stands no chance against a true warrior!"
Furious, Hustisya prepared to attack again, her eyes blazing red. "I won't stop, Salazar!" she shouted, her voice overflowing with rage. "I will kill you and your evil, no matter what!" Using her power, she levitated the debris around her—vehicle wreckage, stones, even fallen posts—and hurled them toward Salazar.
But Salazar merely smiled, and as he raised his hand, a massive wall of red crystal rose from beneath the ground. It managed to block everything Hustisya threw. Hustisya was undeterred and again controlled objects to attack. A flying car crashed and was crushed against the crystal wall like a toy. "Is that all you've got?" Salazar boasted. "Those childish tricks won't work on me, Hustisya!"
The young woman showed no fear despite her failed earlier attacks and vanished again like a ghost. Seconds later, she reappeared behind Salazar, holding her spear blazing with red fire. But Salazar's crystals were like living armor that quickly encased him for protection. The crystal immediately blocked Hustisya's attack, and red electricity instantly crawled up her weapon. The electricity knocked the young woman back, and she fell to the ground. Her eyes widened in disbelief that the electricity had hit her. She realized that because Salazar's power was superior, he could hit and wound her. She knew Salazar could also grab her if she wasn't careful. The three-second interval before she could use her vanishing power again, and the limitation of that power, caused Hustisya to fear getting closer, especially since her opponent was covered in electricity. She suddenly punched the ground in frustration.
"You're just a child I can play with in battle, Hustisya," Salazar said, his smile full of arrogance. "I admire your courage, but for me, you're just a stray rat in this war. Indio!"
Despite her setbacks, Hustisya refused to surrender. "Don't call me Indio! I will kill you!" she screamed, her voice a mix of anger and determination. She vanished into the air again and reappeared in different directions around Salazar—behind, beside, in front—to attack relentlessly. But with every attack, Salazar's crystals managed to block her spear as if they had a mind of their own.
Salazar punched the ground, which made countless crystal spikes shoot up. Hustisya managed to avoid them, but a moment later, she was shocked when a giant hand made of crystal punched her from behind. She managed to maintain her balance, but crystal spikes immediately erupted from the ground near her, giving her no choice but to vanish into the air to evade. Although she managed to avoid it, she did not expect Salazar to anticipate her movements. When she reappeared, Salazar's hand met her, and he managed to grasp the young woman's neck. Since Salazar was covered in powerful natural energy, the young woman couldn't vanish again like a ghost to escape. Salazar's grip tightened on her throat, and she couldn't breathe. "A rat like you is so easy to catch!" he laughed, his voice brimming with mockery. "Why don't you use your vanishing power to escape?"
Hustisya struggled, trying to break free from the chokehold, and kicked Salazar's face, but she was shocked to see Salazar's head turn into red crystal, like an unbreakable mask. "What kind of power does he have?!" she whispered, her eyes wide with surprise.
Salazar smiled, as if he had discovered her secret. "The powers of sugo like us have easily detectable weaknesses," he said confidently. "We can touch other sugo without harm, even if their bodies are made of fire or electricity. And in your case, Hustisya, it seems you can't vanish when another sugo is holding you!"
Hustisya screamed in fury, "I don't need to run, Salazar! I will kill you in this place!" In an instant, she released a powerful burst of energy, and a massive shadow appeared beneath them. From it, another giant skeleton emerged from where they stood, its bones blazing with red fire. It charged and engulfed both Salazar and Hustisya in its jaws.
It leaped out of the shadow and landed back on the ground. A few moments later, Hustisya reappeared outside the skull, her spear blazing with red fire. A red aura enveloped her as she prepared to strike. With all her might, she hurled her weapon at the skull where Salazar was trapped. The spear pierced and passed through the skull, causing a massive explosion and shrouding the area in thick smoke.
When the smoke cleared, Hustisya suddenly froze upon seeing a pile of red crystal wrapping around the skeleton's neck. She realized that Salazar had protected himself with his crystal against her attack. "You are truly a devil, you hateful beast!" she cursed.
After a few moments, Salazar emerged from the crystal, unharmed, full of arrogance. "I would be more impressed if you had something new to show me in this fight, Hustisya!" he laughed. "I'm just starting to enjoy myself, and I think this fight will be more fun with a little challenge!"
Suddenly, a plan formed in Salazar's mind. "How about I massacre every Filipino in Plaridel tonight?" he sneered, his voice filled with malice. "Wouldn't that be more exciting?"
Hustisya shouted furiously, "Don't involve the Filipinos in this, Salazar! This fight is between us!" Her eyes blazed.
But Salazar only laughed. "An Indio is an Indio," he mocked. "The sin of one Indio is the sin of all Indios. If I let the Filipinos in Plaridel who believe in a vigilante like you live, they will rebel and commit crimes in my town someday. So it's better to just kill every Filipino in Plaridel... Including you!"
His eyes blazed with immense energy, and he unleashed a surge of power. Simultaneously, crystals burst from the ground where the skeleton stood and gradually encased its body. As it was covered in crystal, almost a hundred crystal monsters emerged from it and immediately lined up like soldiers, their eyes glowing with red electricity and howling.
Salazar's laughter echoed throughout the City Hall. "What will you do now, Hustisya?" he challenged. "Do you see the crystal monsters in front of you? Can you stop them from killing the Filipinos?"
"Don't you dare do that, Salazar!" Hustisya cried. Hustisya knew it would be difficult to stop them, especially since her time using her power was limited, and once Salazar's evil plan began, it would result in the deaths of countless people in Plaridel.
Salazar laughed even louder, like a demon preparing for a wicked scheme. "Save them, if you can!" he mocked.
The night in Plaridel had become a stage of war filled with rage, sacrifice, and power. Hustisya, driven by hatred and determination, continued to fight for the justice of her countrymen. The battle grew more complicated; the fate of Plaridel rested in Hustisya's hands as blood and suffering threatened to be delivered upon its land.
End of Chapter.
Kabanata 39: Labanan hanggang wakas
Nagpatuloy ang malagim na kaganapan sa Plaridel na parang isang walang katapusang bangungot, puno ng mga sigaw ng galit, sakit, at nanghihinang pag-asa.
Nagkalat ang mga wreckage ng mga nagiba na gusali, mga nasunog na sasakyan, at mga katawan ng rebelde at pulis sa paligid ng city hall. Ang usok ay nahaluhan ng amoy ng dugo na patunay ng nagaganap na matinding trahedya.
Sa gitna ng kaguluhan, si Ifugao ay mabilis na tumatakbo sa lansangan ng Plaridel, ang kanyang mga paa ay halos hindi na dumidikit sa lupa habang tumatalon siya mula sa mga bubong patungo sa mga poste.
Mabilis ang tibok ng kanyang puso, nangangamba siya at natatakot na baka mahuli na siya sa labanan na nagaganap sa City Hall.
"Hindi maaari… hindi ako pwedeng mahuli!" bulong niya habang makikita sa kanyang mga mata ang pag-aalala. Alam niyang maraming naghihintay ng tulong at bawat segundo ay mahalaga sa mga oras na iyon.
Habang papalapit siya sa City Hall, isang nakakabinging dagundong ang umalingawngaw, at mula sa malayo, nakita niya ang isang nakakatakot na tanawin—isang dambuhalang dragon ng gawa sa puting apoy ang lumilipad sa kalangitan.
Ang mga pakpak nito ay malakas na humahampas sa hangin, nagpapadala ng mga bugso ng hangin na nagkakalat ng alikabok at mga debris. Ang bawat buga ng apoy nito ay nagdudulot ng kaguluhan—ang mga pulis sa ibaba na tinamaan nito ay unti-unting nagiging bato, ang kanilang mga katawan ay bumabagsak bilang mga walang buhay na estatwa.
"Imposible!" bulong ni Ifugao, nanlalaki ang kanyang mga mata sa gulat. Hindi siya makapaniwala sa nakikita. Ang dragon ay hindi ilusyon—isa itong napakapanganib na nilalang na nagdadala ng kamatayan sa lahat ng tinamaan ng apoy nito.
"Sino ang may kagagawan nito?" tanong niya sa sarili, gulong-gulo ang kanyang isip. Alam niyang naroon ang mga rebelde para iligtas ang mga Pilipino sa plasa, kaya nagtataka sya kung bakit ang sugo ng Malolos ay walang awang pumapatay ng mga kastila na malayo sa city hall?
Sa gitna ng kanyang pagkagulat habang nasa bubong ng isang bahay ay isang malakas na palo ng stick ang tumama sa kanyang ulo, sinamahan ng isang malamig na boses:
"Huwag ka lang basta tumayo diyan, Ifugao! Gumawa ka ng paraan para pigilan ito!" Lumingon siya at nakita si Hiyas, kalmado ngunit may malamig na tingin na nakatuon sa kanya.
"Hiyas? Teka paano ka napunta sa likod ko? " bulalas ni Ifugao, nagulat sa biglaang paglitaw nito. "kanina ka pa ba nandito sa lugar na ito?" tanong niya, may bahid ng pagkalito ang boses.
Ngunit bago pa siya makatanong ulit, pinalo ulit ni Hiyas ang kanyang ulo gamit ang kanyang patpat, kaya naman walang magawa si ifugao kundi dumistansya kay hiyas habang nakiki usap na wag syang paluin nito.
"Wala kang oras para sa walang kabuluhang pagta tanong, Ifugao!" sambit niya, matalim at nag-uutos ang boses.
"Ang puting dragon na nakikita mo ay ang sugo ng Malolos at pinuno ng mga rebelde na umaatake sa Plaridel na si Gilo. Plano niyang gawing bato ang bawat kastila sa bayan, at kailangan mo siyang pigilan!"
"Gilo? "
Nanlaki ang mga mata ni Ifugao sa gulat. "Gawing bato ang mga kastila? Pero bakit? Akala ko ba narito ang mga rebelde para iligtas ang mga Pilipino sa plasa!" tanong niya, mabigat ang boses sa pagdududa.
Naging seryoso ang ekspresyon ni Hiyas. "Naging komplikado ang lahat, napagtanto nya na hindi nya kayang manalo sa heneral ng bulakan kaya naman gusto na lang nyang pumatay ng mga kastila. " Sambit ni hiyas.
" Itinuro nya si gilo at ipinaliwanag kay ifugao ang nangyayari. " Ginagamit ni Gilo ang buong kapangyarihan ng kanyang puting apoy para gawing permanenteng gawing bato ang mga kastila. Kung hindi mo siya pipigilan ngayon, mamamatay ang mga taong magiging biktima nya"
" Alam kong layunin ng mga rebelde na iligtas ang mga bihag, ngunit ang galit ni Gilo ay nagpapagulo sa kanyang pag-iisip. Bilang sugo ng Ifugao, tungkulin mong wakasan ito."
Nakaramdam ng pag kaawa si ifugao sa kalagayan ng mga rebelde. Hindi niya maunawaan kung paano umabot sa ganoong kalupitan ang mga bagay bagay.
Alam niyang mali ang ginagawa ni Gilo, at bilang isang bayani, hindi niya ito pwedeng hayaang magpatuloy. "Mali ito… hindi ito ang tamang paraan," bulong niya, nagkukuyom ang kanyang mga kamao.
Sa isang iglap, isang bugso ng asul na enerhiya ang sumabog mula sa kanyang katawan, na parang isang buhay na apoy na bumabalot sa kanya. Nagliliyab ang kanyang mga mata sa determinasyon, at naghanda siyang sumugod.
Samantala, si Gilo, sa anyo ng isang puting dragon, ay patuloy na naghahasik ng lagim sa mga kalye ng Plaridel. Habang lumilipad siya, hinahanap niya ang mga pulis at agad na inaatake.
"Hindi kayo makakatakas!" sigaw niya, ang kanyang boses ay parang kulog. Habang lumilipad ay biglang isang malakas na sipa ang tumama sa kanya na nagpatalsik sa kanya at bumangga sa isang kotse. Umalingawngaw ang impact ng pag atake at nagawang madurog ang sasakyan dahil sa bigat ng katawan nito.
Galit na galit na tumayo ito at lalong nagliyab ang puting apoy ni Gilo habang hinahanap niya ang umaatake sa kanya. "Sino ang naglakas-loob na atakehin ako?!" sigaw niya.
Makalipas ang ilang sandali, lumapag si Ifugao ilang metro mula sa harap niya, ang kanyang pulang espada ay nagliliyab sa asul na enerhiya. "Tumigil ka na, Gilo!" sigaw ni Ifugao, matatag ngunit apurahan ang boses.
"itigil mo na ang walang saysay na pagpatay na ginagawa mo! "
Natigilan si Gilo ng makita si ifugao, lalo na nang mapagtanto niyang hindi isang kastila ang kanyang kalaban. "Sino ka?!" tanong niya, nakakunot ang kanyang mga mata sa pagdududa. "Bakit ka nakikialam sa laban ko ?!"
"Ako si Ifugao, ang sugo ng Ifugao at isang bayani ng bansang ito!" sagot ni Ifugao, umaapaw ang boses na may paninindigan.
"Naiintindihan ko na nilalabanan mo ang gobyerno ng Espanya, ngunit hindi ibig sabihin na dapat kang manakit ng mga sibilyan! Karamihan sa kanila ay inosente!"
Lalong nagliyab ang puting apoy ni Gilo habang sumisigaw siya sa galit. "Inosente?! Walang inosenteng kastila sa Pilipinas!" sigaw niya.
"Ang bawat kastila dito ang syang may kasalanan kung bakit nagdurusa ng ating mga kababayan! Bahagi silang lahat ng sistemang sumisira sa atin!"
Napasigaw ni Ifugao dito. " hindi dahil sa galit tayo sa gobyerno nila, ay ibig sabihin na dapat tayong maging malupit sa lahat ng kastila!" sagot niya.
" Mga tao lang din sila kagaya natin at naniniwala ako na marami paring kastila ang nagmamalasakit sa mga Pilipino, minsang naging mabait sa ating mga kababayan at baka ang ilan sa mga pinatay mo ay maaaring kabilang sa kanila!"
Tinanggihan ni Gilo na paniwalaan ang ideya na binabanggit ni ifugao . "At paano kung karamihan sa mga pinatay ko ay naging malupit sa mga Pilipino?!" sigaw niya. "Kung kailangan nilang mamatay para sa hustisya, wala akong pakialam!"
Nakaramdam ng pag kainis si ifugao sa kanyang mga narinig dahil tila wala ng pakielam si gilo sa buhay ng iba. " Hindi mo pwedeng sabihin yan, Wala kang karapatan hatulan ng kamatayan ang mga tao lalo na kung wala naman tiyak na patunay na nagkasala nga sila!" sigaw ni Ifugao, ang kanyang boses ay pinaghalong galit at kalungkutan.
"Paano ang mga inosenteng nadadamay sa gulo? wala ka bang konsensya ? Hindi ka na nag-iisip nang matino dahil sa iyong galit!" Yumuko siya, puno ng pagsisisi ang kanyang mga mata.
"Ang bansang ito ay nalulunod sa pagdurusa at paghihiganti. Ang pagpatay ay hindi solusyon para mailigtas ang ating mga kababayan sa lahat ng mga nangyayaring kaguluhan!"
Ang boses ni Gilo ay puno ng pait habang sumagot siya sa sinasabi ni ifugao, "Alam kong hindi nito malulutas ang lahat, ngunit magdadala ito ng hustisya para sa mga krimen na ginawa nila, lalo na kapag marami sa kanila ang namatay!" sigaw niya.
"Kung hindi natin ito gagawin, sino ang magdadala ng hustisya para sa atin, kapag hindi ko ito ginawa ay ipagpapatuloy lang nila ang kanilang kasamaan!"
Bago pa magpatuloy si Gilo sa pagsasalita ay nagpakawala si Ifugao ng bugso ng asul na enerhiya habang nakayuko pa rin ang kanyang ulo.
Sumayaw ang kanyang buhok sa hangin, at ang kanyang pulang espada ay nag-anyo sa kanyang kamay, nagliliyab sa matinding enerhiya. Inasahan niya ang isang mapayapang solusyon, ngunit alam nya na nangingi babaw kay Gilo ang galit na nagpalabo sa kanyang katuwiran. Ang tanging paraan para mapigilan siya ay talunin siya sa labanan.
"Tuluyan ka ng kinain ng galit, wala na akong pagpipilian kundi pigilan ka, Gilo," sabi ni Ifugao, matatag ang boses.
"Anuman ang mangyari kailangan kitang pigilan."
Napayuko naman si Gilo at bahagyang nagisip, nakaramdam sya ng galit kung bakit hindi sya maunawaan ni ifugao at nais pigilan sa kanyang layunin para sa bayan.
Umugong nang mas malakas ang apoy ni Gilo kasabay ang pagsabog ng kanyang galit. "Ang pakikipaglaban sa kapwa mo Pilipino sa gitna ng digmaan ay isang oagtataksil pagtataksil sa sarili mong lahi!" sigaw niya.
"Ano ang inalok sa iyo ng mga kastila para protektahan mo sila at talikuran ang sarili mong mga tao?!"
"Wala akong tinatanggap n ano man mula sa mga kastila!" matatag na sagot ni Ifugao. "Ginagawa ko ito dahil isa ako sa bayani ng bansang ito! Naniniwala ako na hindi natin kailangang pumatay o paalisin ang mga kastila para maging malaya."
" Ang mga kastila sa bansang ito ay naging bahagi na ng Pilipinas sa loob ng maraming siglo—ipinanganak sila dito, tulad natin. Ang kailangan nating gawin ay tanggapin ang bawat isa bilang kapantay, bilang bahagi ng bansang ito!" sagot nya.
Nag-apoy ang mga mata ni Gilo sa galit. "Iyon mismo ang problema!" sigaw niya.
"Hindi tayo nakikita ng mga kastila bilang kapantay! Trinatrato nila tayo na parang mga alipin! Ayaw ko ng karahasan, Ifugao, ngunit hindi ako pwedeng manatiling natatakot at umasa sa mga walang saysay na paniniwalang kagaya ng saiyo!" Lumipad siya sa hangin habang humahampas ang kanyang mga pakpak.
"Kung kailangan nating pumatay ng kastila para mabuhay, gagawin ko! Binabalak nila tayong patayin ng unti unti habang naghihirap tayo at pinarurusahan sa sarili nating lupain kaya naman uunahan ko na silang gawin iyon!"
Sa isang iglap, bumuo si Gilo ng isang napakalaking bola ng puting apoy sa kanyang kamay. "Kung mali man ako sa aking ginagawa at paniniwala ay tatanggapin ko ang parusa ng kalangitan!" sigaw niya.
"At kung mamatay man ako, isasama ko sa impiyerno ang mga kastila!" Ibinato niya ang fireball kay Ifugao ngunit mabilis na hiniwa lang ito sa dalawa gamit ang kanyang pulang espada.
Kasabay ng paghiwa ni ifugao sa apoy ay nagawang makalapit ni gilo at sumugod sa kanyang harapan. Ang kanyang kamao ay tumama kay Ifugao at nagpatalsik dito. .
Napatalsik man ay tumanggi si Ifugao na bumagsak, binabalanse nya ang sarili, Iniwasiwas niya ang kanyang espada kay Gilo kung saan naglabas ito ng asul na enerhiya. ngunit mabilis na naka iwas si Gilo at lumipad nang mas mataas.
Nagpatuloy sa pag atake si ifugao gamit enerhiya na nilalabas ng kanyang baril pero masyadong mabilis si gilo para matamaan nya habang nasa kalangitan.
Ginagamit nito ang bentahe niya na makalipad sa himpapawid para manatiling hindi maabot ng pag atake. Mula sa itaas, nagpakawala siya ng sunod-sunod na mga fireball at tumama sa lupa sa paligid ni Ifugao at nagdulot ng mga pagsabog na nagpayanig sa lupa.
"Sumuko ka na Ifugao, wala kang laban saakin!" sigaw ni Gilo habang walang tigil sa pagpapa ulan ng fire ball. Bawat atake ay mabilis at malakas, at nahirapan si Ifugao na umiwas dahil narin sa nagmumula ito sa itaas.
Tumama ang isang fireball sa kanyang balikat na nagpatalsik sa kanya, nakaramdam ng pagkirot sa kanyang katawan si ifugao.
"Hinding-hindi mo ako matatalo!" uyam ni Gilo, umaapaw ang boses sa kumpiyansa.
Ngunit hindi sumuko si Ifugao kahit alam niyang hindi niya matatamaan si Gilo habang nasa himpapawid ito. Makalipas ang ilang sandali, ipinikit niya ang kanyang mga mata, nag-focus para asahan ang susunod na galaw ni Gilo.
Gumawa ito ng napakalaking fireball na halos may taas na apat na metro, nagpaikot ikot ang apoy nito habang nabubuo sa himpapawid . Buong pwersang ibinato ito ni gilo kay ifugao.
" Maglaho ka traidor! "
Hindi na nagawang umiwas pa ni ifugao at natapang na sinalag ito gamit ang kanyang espada. Tumama ito kay ifugao at halos kumalat sa kalupaan ang alon ng apoy. Dahil hindi ito ordinaryong apoy ay hindi ito tumutupok ng mga bagay bagay bagkus nagagawa lang nitong bato ang kahit anong buhay na nilalang.
Inakala ni gilo na magiging bato si ifugao pag katapos tamaan nito kaya naman binalak nya itong atakehin ulit para durugin.
Nang bumulusok ulit si Gilo para umatake ay mabilis na iniwasiwas ni Ifugao ang kanyang espada na humawi sa apoy na tumutupok sa kanya.
" Ano? Bakit hindi sya naging bato? " Nagulat si gilo ng hindi man lang naging bato ang kanyang kalaban at halos walang galos na natamo.
Huminto sya sa kanyang pag atake para umiwas sa dulo ng talim ng espada ni ifugao. Ngunit natigilan siya nang makita si Ifugao na nakangiti sa harap niya habang nakaturo sa kanya ang sandata nito.
Dito nya napansin na ang espada ni Ifugao ay may bahagi na baril na ngayon ay nagliliwanag at handa ng magpakawala ng atake. "Imposible!" sigaw ni Gilo, ngunit bago pa siya makakilos, nagpaputok ang baril ng isang nakakasilaw na beam ng enerhiya.
Tumama ang beam kay Gilo na halos nagpalaho sa kanang braso ng dragon. Dahil sa lakas nito ay napatalsik sya at bumagsak sa loob ng isang gusali. Ang impact ay nagdulot ng isang napakalaking pagsabog at nagkalat ang mga debris sa paligid.
Natigilan si Ifugao sa lakas ng kanyang atake. "Grabe ang inunlad ng kapangyarihan ko…" bulong niya, humanga sa mga turo nina Apyong at Jana. Ngunit bago pa siya makapag-isip pa biglang nayanig ang kalupaan at isang presensya ang biglang gumulat sa kanya.
Sa malayo, nakita niya ang isang dambuhalang kalansay, limang daang metro ang layo mula sa kanilang kinaroroonan habang nag-aapoy sa pulang apoy ang katawan nito. Bumilis ang tibok ng kanyang puso, alam niyang nagmula iyon sa kapangyarihan ni Hustisya.
"Hustisya…" bulong niya, puno ng pag-aalala ang kanyang mga mata. Alam niyang kailangan niyang pigilan ito para iligtas siya mula sa kapahamakan.
Tumakbo siya agad patungo sa City Hall, ang kanyang isip ay gulong-gulo sa pagdududa. "Paano ko siya lalabanan? Si Georgia at Hustisya ay iisa… Hindi ko siya pwedeng saktan," bulong niya, nahati ang kanyang puso sa pagitan ng tungkulin at pag-aalala para sa kanyang kaibigan.
Bigla siyang huminto nang isang napakalaking pagsabog ang sumabog mula sa ulo ng kalansay.
"Ano ang nangyayari, nahuli na ba ako?!" tanong niya, may bahid ng takot ang boses. Natatakot siyang si Hustisya ay humaharap sa isang napakapanganib na kalaban, at lalong lumaki ang kanyang pag-aalala para sa kaligtasan nito.
"Hindi ko pwedeng hayaang masaktan si Georgia!" sigaw niya sa sarili, ipinagpatuloy ang pagtakbo, determinado na tulungan ang kanyang kaibigan.
Makalipas ang ilang minuto, lumapag siya sa sentro ng labanan sa City Hall. Naabutan nya ang nakakatakot ang tanawin—daan-daang kristal na halimaw ang gumagala, nagliliyab ang kanilang mga mata sa pulang kuryente.
Sa gitna, nakita niya si Hustisya, umaalpas ang kanyang pulang kapa habang nilalabanan niya ang mga halimaw. Kasama nyang sumasalakay ang kanyang dambuhalang kalansay pero masyadong maraming halimaw ang sabay sabay umaatake dito.
Kahit na nagagawang sabayan ni hustisya ng mga ito ay unti unti na rin syang bumabagal at napapagod dahil narin kahit wasakin nya ang iba sa mga ito ay magbabalik lang ito sa dati at mabubuo na tila mga immortal na nilalang.
Sa kabilang panig, tumawa si Heneral Salazar habang nakikita ang pagsusumikap ng dalaga. "Hustisya, hindi ka pwedeng mapagod!" uyam niya, umaapaw ang boses sa panunuya.
"Nagsisimula pa lang ang kasiyahan!" Tinutukso niya ang naghihirap na babae habang nilalabanan niya ang walang humpay na mga halimaw.
Sa gitna ng laban ay biglang may isang napakalakas na enerhiya ang tumagos sa mga kristal na halimaw, binasag ang mga katawan nito at halos lusawin.
Natigilan si Hustisya at Salazar nang lumapag si Ifugao sa harap nila, ang kanyang pulang espada ay nagliliyab sa asul na enerhiya.
Nagpakawala siya ng isang napakalakas na aura na nagpayanig sa paligid. "Itigil ninyo ang labanang ito!" sigaw niya,
"Huwag ninyong idamay ang mga inosenteng tao dito!"
Nagulat si Hustisya sa pagdating ni Ifugao. "Huwag kang makialam dito, Ifugao!" sigaw niya, nag-aapoy ang kanyang mga mata sa galit. "Labanan ko ito!"
Tumawa si Salazar ng may nanunuya ang tawa. "Isa pang Indio!" uyam niya. "Para kayong mga daga na nagpapakita nang isa-isa!" Huminto siya sa pagtawa ng makilala nya si Ifugao.
"Ikaw… ikaw ang Indio na lumaban sa mga terorista sa Urdaneta, hindi ba?" tanong niya, kumikinang ang kanyang mga mata sa kuryosidad.
" Nagyayabang ka dahil lang sa nagawa nyong matalo ang heneral na si slasher, oh... Kaya ka ba nandito para tulungan din ang mga basura mong kababayan? "
Hindi maintindihan ni Ifugao ang mga ibinibintang ni Salazar sa kanya, ngunit malinaw ang kanyang misyon sa lugar na iyon. " Wala akong alam sa sinasabi mo dahil nandito ako para pigilan ang pagdanak ng dugo dito sa Plaridel," sabi niya nang buong tapang.
"at gagawin ko ang lahat para wakasan ang labanang ito, anuman ang mangyari!"
wakas ng Kabanata