ជំពូកទី ១០៖ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ និងការឡោមព័ទ្ធ
គ្មានពេលសម្រាប់អបអរសាទរជ័យជម្នះយូរអង្វែងនោះទេ។ ធារក្ស ដឹងថា ក្លិនឈាម និងថាមពលវិញ្ញាណដ៏មហិមារបស់ សត្វនាគតូចធាតុភ្លើង នឹងទាក់ទាញអ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណដទៃឱ្យមកដល់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។
"បងស្រី សុវណ្ណរី! ខ្ញុំត្រូវតែស្រូបយកវាឥឡូវនេះ!"* ធារក្ស និយាយទាំងដកដង្ហើមញាប់។
ការស្រូបយកថាមពលដ៏មហិមា
ធារក្ស បានអង្គុយចុះភ្លាមៗ ហើយលាតដៃទៅកាន់ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ ដ៏ស្រស់ស្អាតដែលអណ្តែតពីលើសាកសពនាគតូចនោះ។
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ នោះមានអាយុ ៥០០ ឆ្នាំ! វាខ្លាំងជាងឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿងដំបូងរាប់សិបដង។ នៅពេលដែលវាចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ ធារក្ស ថាមពលដ៏គួរឱ្យខ្លាចមួយបានផ្ទុះឡើង!
រាងកាយរបស់ ធារក្ស បានចាប់ផ្តើមញ័រយ៉ាងខ្លាំងក្លា។ ថាមពលធាតុភ្លើងដែលខ្លាំងជាងមុនរាប់សិបដងបានហូរចូលទៅក្នុងសរសៃឈាមវិញ្ញាណរបស់គេ ហាក់ដូចជា រន្ទះបាញ់ពណ៌ស្វាយ។
សុវណ្ណរី បានអង្គុយក្បែរគេភ្លាមៗ ហើយដាក់ដៃទាំងពីរនៅលើខ្នងរបស់ ធារក្ស។ នាងបានប្រើ ផ្កាឈូករ័ត្នវិញ្ញាណ របស់នាងដោយថាមពលពេញទំហឹង។
"ជំនាញព្យាបាល៖ ការបន្ធូរវិញ្ញាណថ្នាក់មហា!"
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់ សុវណ្ណរី បានភ្លឺឡើងរហូតដល់ពណ៌របស់វាស្ទើរតែប្រែជា ពណ៌មាស។ នាងបានបញ្ចូលថាមពលព្យាបាលរបស់នាងដើម្បី កាត់បន្ថយការឈឺចាប់ និង ការពារ សរសៃឈាមវិញ្ញាណរបស់ ធារក្ស មិនឱ្យផ្ទុះឡើង។
ការមកដល់នៃសម្ព័ន្ធដាវស្វាយ
នៅពេលដែល ធារក្ស កំពុងស្រូបយកឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយដល់ ចំណុចកំពូល ស្រាប់តែមាន សំឡេងខ្យល់ ដ៏មុតស្រួចពីរបានលាន់ឮពីខាងក្រៅរូងភ្នំ។
ហូសសស!
គ្រូវិញ្ញាណ ពីរនាក់បានបង្ហាញខ្លួននៅមាត់រូងភ្នំ។ ពួកគេទាំងពីរមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ យ៉ាងតិច ពីរ វិលជុំវិញខ្លួន ហើយពួកគេបានពាក់ ស្លាកសម្គាល់ដាវស្វាយ។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេគឺជាបុរសចំណាស់ដែលធ្លាប់តាមដានពួកគេពីមុនមក។
"ខ្ញុំដឹងថា ឯងមិនអាចគេចផុតពីខ្ញុំបានទេ! ថាមពលសត្វនាគតូចធាតុភ្លើង... វាគឺជាពរជ័យមួយ! ខ្ញុំនឹងយកឆពណ្ណរង្សីនោះ ព្រមទាំងអាថ៌កំបាំងនៃពូថៅច្រេះរបស់ឯង!" គ្រូវិញ្ញាណដែលតាមដានពួកគេស្រែកដោយក្ដីលោភលន់។
គ្រូវិញ្ញាណទាំងពីរនាក់បានដើរចូលមកជិត។ សុវណ្ណរី បានឈរឡើងការពារ ធារក្ស ដែលនៅតែបន្តស្រូបយកឆពណ្ណរង្សី។ នាងដឹងថា នាងមិនអាចឈ្នះបានទេ តែនាងត្រូវតែទិញ ពេលវេលា។
"កុំចូលមកជិត! ទុកឱ្យគេបញ្ចប់ការស្រូបយក!"* សុវណ្ណរី ស្រែកដោយសំឡេងញាប់ញ័រ ប៉ុន្តែមានការតាំងចិត្ត។
គ្រូវិញ្ញាណម្នាក់ទៀតបានសើចចំអក៖ "នារីម្នាក់ដែលមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង ហ៊ានប្រឈមមុខនឹងយើង? ឯងជាទេពអប្សរព្យាបាល តែឯងមិនមែនជាអ្នកប្រយុទ្ធទេ!"
ពួកគេទាំងពីរបានបាញ់ ច្រវាក់ស្វាយ ដ៏មហិមាពីរចូលមករក សុវណ្ណរី។ នាងគ្មានផ្លូវគេចផុតបានឡើយ។
ការបំបែករបាំង
ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះ ធារក្ស បានបើកភ្នែកឡើង!
ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ មួយបានលេចឡើងនៅលើខ្លួនរបស់គេ ហើយវិលជុំវិញ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌លឿង របស់គេ! គេបានសម្រេច គ្រូវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ៣) ហើយ!
ទោះជាយ៉ាងណា គេនៅតែហត់នឿយពេកក្នុងការវាយបកវិញ។
"បងស្រី សុវណ្ណរី! ខ្ញុំមិនទាន់អាចគ្រប់គ្រងកម្លាំងបានទេ!" ធារក្ស ស្រែក។
ច្រវាក់ស្វាយទាំងពីរបានខិតជិតមកដល់ សុវណ្ណរី ហើយនាងបានបិទភ្នែកដោយសង្ឃឹមតែលើ អព្ភូតហេតុ ប៉ុណ្ណោះ។
នៅពេលនោះ ថាមពលមួយទៀតបានផ្ទុះឡើងពី ធារក្ស —មិនមែនជាថាមពលវិញ្ញាណទេ តែជា ពន្លឺខ្មៅងងឹត ដែលចេញពី ពូថៅច្រេះ ដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុងខ្លួនរបស់គេ!
"Boom!"
ពន្លឺខ្មៅងងឹតនោះបានបុកទប់នឹងច្រវាក់ស្វាយទាំងពីរ ហើយធ្វើឱ្យ ថាមពលវិញ្ញាណពណ៌ស្វាយ របស់គ្រូវិញ្ញាណទាំងពីរនាក់ បាក់បែក!
គ្រូវិញ្ញាណទាំងពីរនាក់ត្រូវបង្ខំចិត្តដកថាមពលវិញ ហើយសម្លឹងមើលទៅ ធារក្ស ដោយភាពភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង៖ "វា... វាគឺជា ពូថៅច្រេះ! វាពិតជាអាចវាយបកយើងបាន!"
ធារក្ស បានស្ទុះក្រោកឡើង ហើយទាញ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ចេញមក។ គេបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីប្រើ ជំនាញវិញ្ញាណថ្មី ដែលបានមកពីឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ! Go