Her şey o gece başlamıştı. Bir bahar akşamı… Hayatının dönüm noktasıydı o gün. Ama o bunun farkında bile değildi. Tüm hayatını etkileyen olaya saatler kalmıştı. O ise, tüm olacaklardan habersiz akşam ki düğününe hazırlanıyordu. Heyecandan bayılmak üzereydi. Çok mutluydu. Çünkü neredeyse 4 yıldır evlenmek için uğraştığı adamla bu akşam nikahı vardı. Bu onun için büyük bir zaferdi. Önlerine o kadar çok engel çıkmıştı ki Özgür'ün bile sayamayacağı kadar.
-Özgür, hadi! Oyalanma da kahvaltını yap artık.
Özgür, yüzüne sürdüğü maskeyle uğraşırken, annesi ise söylenip duruyor, ona yemeğe gelmesini söylüyordu. Ama Özgür oralı bile olmuyordu. Çünkü onun en mutlu günüydü. Ve çok güzel olmalıydı.
-Geliyorum anne!
Özgür hızlı adımlarla merdivenden inerken, babası telefonda birileriyle tartışıyordu. Özgür oturup kahvaltısını yapmaya başladı. Bir yandan anneside söylenip duruyordu.
-Yüzüne şu maskeyi sürmesen olmaz mıydı yani?
Özgür göz devirdi. Babasını göstererek;
-Kimle konuşuyor?
-Şirketten biriyle konuşuyor. İşle alakalı bir sorun çıkmış.
Özgür umursamadan kahvaltısını yapmaya devam etti.
- Tamam şirkete gelince konuşuruz.
Diyip telefonu kapattı. Masaya doğru gelirken;
-Şu haline bak! Sanki evde şiddet uyguluyoruz da kaçar gibi evleniyorsun.
-Başlama yine baba.
Babası ters bir bakış attıp kahvaltısını yapmaya başladı. Özgür'ün canı sıkılmıştı yine. Ama bir gün ailesinin haklı çıkacağını hiç düşünmüyordu Özgür. Düşünmekte istemiyordu.