សម្លេងដំណក់ទឹកភ្លៀងដែលធ្លាក់ប៉ះនឹងផ្ទៃថ្មភក់ បានបង្កើតជាសម្លេងរងំពេញច្រករបៀងនៃប្រាសាទបាយ័ន។ ផ្ទៃមេឃនាពេលព្រលប់បានប្រែពណ៌ពីទឹកក្រូចទៅជាស្វាយក្រហមឆ្អៅ មើលទៅគួរឱ្យស្ញប់ស្ញែងផង និងគួរឱ្យខ្លាចផង។
សុរិយា បុរសវ័យក្មេងដែលមានស្បែកស្រអែម និងសក់ខ្មៅរញ៉េរញ៉ៃបន្តិច បានលើកដៃជូតញើសដែលហូរស្រក់លើចិញ្ចើម។ គេស្លៀកពាក់ឈុតអ្នកផ្សងព្រេងសម័យទំនើប ខោកាប៉ោយពណ៌ប្រផេះចាស់ និងអាវយឺតដៃខ្លីពណ៌បៃតងចាស់ ដែលបង្ហាញឱ្យឃើញនូវសាក់យ័ន្តបុរាណមួយនៅដើមដៃខាងស្ដាំ។ ក្រមាក្រឡាខ្មៅសដែលបង់នៅករបស់គេ បក់រវិចៗតាមកម្លាំងខ្យល់ដែលបក់កាត់ចន្លោះប៉មមុខយក្ស។
"ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មុខយក្សទាំងនេះកំពុងសម្លឹងមើលមកខ្ញុំ?" សុរិយារអ៊ូតិចៗម្នាក់ឯង។ គេជាអ្នកបុរាណវិទ្យាវ័យក្មេងដែលចំណាយពេលស្ទើរតែពេញមួយជីវិតដើម្បីសិក្សាពីអាថ៌កំបាំងដែលបុព្វបុរសបានលាក់ទុក។
ក្នុងខណៈដែលគេកំពុងពិនិត្យជញ្ជាំងថ្មដែលពោរពេញដោយស្លែ ពន្លឺពណ៌ខៀវស្រទន់មួយបានជះចេញពីប្រហោងថ្មតូចមួយនៅក្បែរជើងរូបចម្លាក់ ទ្វារបាល។ សុរិយាលូកដៃចូលទៅក្នុងរន្ធនោះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន រួចដកចេញមកវិញនូវត្បូងមរកតដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ។ វាមានរាងជារង្វង់ ហើយនៅលើផ្ទៃត្បូងមានឆ្លាក់អក្សរមន្តអាគមបុរាណដែលកំពុងបញ្ចេញពន្លឺភ្លឹបភ្លែតៗ ហាក់ដូចជាបេះដូងដែលកំពុងលោត។
"ត្បូងមហានគរ..." គេឧទានដោយក្ដីរំភើប។ "មិនអាចទេ! របស់នេះគួរតែបាត់បង់តាំងពីរាប់ពាន់ឆ្នាំមុនទៅហើយ!"
ភ្នែករបស់សុរិយាក៏ក្រឡេកទៅឃើញរន្ធមួយចំកណ្ដាលទ្រូងរបស់រូបចម្លាក់ទ្វារបាល ដែលមានទំហំត្រូវគ្នាឥតខ្ចោះជាមួយនឹងត្បូងដែលគេទើបនឹងរើសបាន។ ដោយអារម្មណ៍ចង់ដឹងខ្លាំងជាងក្ដីបារម្ភ សុរិយាបានយកត្បូងនោះទៅដាក់បញ្ចូលក្នុងរន្ធលើទ្រូងរូបចម្លាក់។
ក្រឹក!
រំពេចនោះ ផែនដីចាប់ផ្ដើមរញ្ជួយយ៉ាងខ្លាំង! សំឡេងថ្មភក់កិនគ្នាបានបន្លឺឡើងពេញប្រាសាទ។ ពន្លឺពណ៌មាស និងខៀវបានផ្ទុះចេញពីរូបចម្លាក់ទ្វារបាល រួចបង្កើតជាវង់មន្តអាគមដ៏ធំមួយនៅចំពោះមុខសុរិយា។ វាមិនមែនជាខ្យល់ធម្មតាទេ វាគឺជាច្រកទ្វារវិមាត្រដែលកំពុងបឺតស្រូបយកអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនៅជុំវិញខ្លួនវា។
"ទេ! ឈប់សិន!" សុរិយាស្រែកខ្លាំងៗ ដៃទាំងពីរព្យាយាមតោងជញ្ជាំងថ្ម ប៉ុន្តែកម្លាំងបឺតនោះខ្លាំងដូចជាមហាសម្រែកនៃមហាសមុទ្រ។ ត្រឹមតែមួយប៉ព្រិចភ្នែក រាងកាយរបស់គេត្រូវបានទាញចូលទៅក្នុងភាពងងឹតសូន្យឈឹង។
ក្នុងវង់វិមាត្រនោះ សុរិយាមានអារម្មណ៍ថារាងកាយរបស់គេស្រាលដូចសំឡី។ រូបភាពព្រិលៗនៃសត្វស្លាបយក្សដែលមានក្បាលជាគ្រុឌ និងរាងកាយជាយ័ន្តមន្តអាគម បានហោះកាត់គេយ៉ាងលឿន។ គេមានអារម្មណ៍ថាពេលវេលាបានឈប់ដើរ ហើយលំហអាកាសបានរលាយសាបសូន្យ។
ភឹប!
សុរិយាធ្លាក់ចុះមកលើដីយ៉ាងខ្លាំង។ គេក្អក និងដកដង្ហើមធំ រួចបើកភ្នែកឡើងទាំងវិលមុខ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគេឃើញនៅចំពោះមុខ បានធ្វើឱ្យគេភ្លេចនូវការឈឺចាប់ទាំងអស់។
មេឃនៅទីនេះមិនមែនពណ៌ខៀវទេ ប៉ុន្តែវាជាពណ៌ស្វាយដិត ដែលមានព្រះចន្ទពីរអណ្ដែតនៅក្បែរគ្នា។ ជុំវិញខ្លួនគេ គឺជាព្រៃដែលគេមិនធ្លាប់ស្គាល់។ ដើមឈើនីមួយៗមានកម្ពស់រាប់រយម៉ែត្រ ស្លឹកឈើបញ្ចេញពន្លឺពណ៌ខៀវស្រងាត់ ហើយផ្កាព្រៃធំៗកំពុងរាយភាយលំអងផ្កាដែលភ្លឺដូចតារានៅលើមេឃ។ ខ្យល់ដែលគេដកដង្ហើមចូល មានក្លិនក្រអូបប្រហើរដូចជាក្លិនធូបបុរាណ លាយឡំនឹងក្លិនភ្លៀង។
"នេះជាភពអន្តរាលមែនទេ?" សុរិយារអ៊ូទាំងស្រឡាំងកាំង។
ស្រាប់តែមានសំឡេងសម្រែកដ៏គួរឱ្យខ្លាចមួយបន្លឺឡើងពីលើមេឃ។ ស្រមោលដ៏ធំមួយបានបាំងពីលើរូបគេ។ សុរិយាងើបក្បាលឡើងឃើញសត្វបក្សីយក្សមួយក្បាល។ វាមានស្លាបធំទូលាយពណ៌ដែកថែប ប៉ុន្តែក្បាលរបស់វាគឺជាក្បាលសេះដែលមានភ្នែកក្រហមឆ្អៅដូចជាឈាម។
"បក្សីសសេះ!" សុរិយានឹកឃើញដល់អត្ថបទបុរាណដែលគេធ្លាប់អាន។
សត្វសាហាវនោះបានបត់ស្លាប រួចហោះសំដៅមកវាយប្រហារសុរិយាដោយក្រញ៉ាំជើងដ៏មុតស្រួច។ សុរិយាដឹងខ្លួនថាគេមិនអាចរត់រួចទេ គេក៏លើកដៃទាំងពីរឡើងការពារមុខតាមក្បាច់គុនល្បុក្កតោដែលគេបានរៀនពីជីតា។
ក្នុងខណៈដែលក្រញ៉ាំជើងរបស់បក្សីសសេះជិតនឹងដល់ខ្លួនគេ ស្រាប់តែយ័ន្តសាក់នៅលើដើមដៃរបស់សុរិយាចាប់ផ្ដើមឆេះឡើងនូវកម្ដៅដ៏ខ្លាំង។ ពន្លឺពណ៌មាសត្រចះត្រចង់បានផ្ទុះចេញពីស្បែករបស់គេ បង្កើតជាខែលការពាររាងជារង្វង់យ័ន្តដ៏រឹងមាំមួយ។
ប៊ុម!
សំឡេងប៉ះគ្នារវាងក្រញ៉ាំជើងសត្វសាហាវ និងខែលមន្តអាគម បានធ្វើឱ្យមានរលកធាតុអាកាសរញ្ជួយពេញព្រៃ។ សុរិយាបើកភ្នែកធំៗ សម្លឹងមើលដៃខ្លួនឯងដែលកំពុងបញ្ចេញមហិទ្ធិឫទ្ធិដែលគេមិនធ្លាប់ដឹងថាមានពីមុនមក។
"វាសនា... បានចាប់ផ្ដើមហើយ។"
Go go