ជំពូកទី ៧៖ ច្រកទ្វារនៃបេះដូង (The Gate of the Heart)
ឈុតបើកឆាក៖ ការវាយប្រហារដ៏ធំ
នៅពេលដែល គន្ធា ចាប់ផ្តើមបំបែក រង្វង់ថ្មបុរាណ ដោយ អាគមវិញ្ញាណ ដ៏ធំរបស់គាត់ ណារីតា និង សុធា ក៏បានចាប់ផ្តើមផែនការរបស់ពួកគេ។
ណារីតា បានរត់ទៅមុខដោយកាន់ គ្រីស្តាល់ផ្កា។ នាងបានដឹងថា ការវាយប្រហារដ៏ធំបំផុតរបស់នាង គឺត្រូវប្រើ ពន្លឺ មិនមែនដើម្បីសម្លាប់ទេ តែដើម្បី ចាប់គន្ធា។
"អាគមផ្កា!" ណារីតា ស្រែក។
នាងបានបាញ់ គ្រាប់បែកពន្លឺផ្កា ដ៏ធំមួយទៅកាន់ គន្ធា។ ពន្លឺនោះបានបញ្ចេញក្លិនក្រអូបដ៏ខ្លាំងក្លា និង ថាមពលជីវិត ដែលជាអ្វីដែល វិញ្ញាណអាក្រក់ ខ្លាចបំផុត។
គន្ធា ត្រូវបង្ខំចិត្តបញ្ឈប់ការបំបែករង្វង់ថ្ម ហើយប្រើ របាំងវិញ្ញាណ របស់គាត់ដើម្បីការពារខ្លួន។ ពន្លឺផ្កា បានបុកចំរបាំងរបស់គាត់ បង្កើតជា ផ្សែងពណ៌ស្វាយ ដ៏ធំ។
ឈុតកណ្តាល៖ ឱកាសនៃស្រមោល
ការវាយប្រហាររបស់ ណារីតា បានធ្វើឲ្យ គន្ធា ជាប់គាំងតែប៉ុន្មានវិនាទីប៉ុណ្ណោះ។
"សុធា! ឥឡូវហើយ!" ណារីតា ស្រែក។
សុធា បានលោតចេញពីស្រមោល។ គាត់បានប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីលាក់បាំងខ្លួន ហើយក៏បានប្រើ អាគមស្រមោលវាយប្រហារ របស់គាត់ដើម្បីវាយបំបែករបាំងវិញ្ញាណរបស់ គន្ធា ដែលចុះខ្សោយដោយសារ ពន្លឺផ្កា។
គន្ធា បានដឹងថា សុធា បានប្រើ យុទ្ធសាស្ត្រលាក់បាំង របស់គាត់។
"ល្ងង់ខ្លៅ! អ្នកមិនអាចយកឈ្នះខ្ញុំបានទេ សុធា! ខ្ញុំជាអ្នកដែលបង្រៀនអ្នក!" គន្ធា ស្រែក។
សុធា មិនបានតបតទេ គាត់បានបញ្ចូល ពន្លឺផ្កា របស់ ណារីតា ទៅក្នុង អាគមស្រមោល របស់គាត់ ហើយបានបង្កើត ដាវស្រមោលលាយផ្កា ដ៏ខ្លាំងក្លាបំផុត។ ដាវនោះបានបុកចំ គន្ធា យ៉ាងពេញទំហឹង។
ឈុត climax: ការបញ្ជូនដោយការអត់ឱន
គន្ធា ត្រូវបានវាយដួលទៅលើដី។ អាគមវិញ្ញាណ របស់គាត់បានចុះខ្សោយទាំងស្រុង។ គាត់មើលទៅដូចជា វិញ្ញាណមនុស្សចាស់ ដែលគ្មានទីពឹង។
សុធា ដើរទៅរក គន្ធា ដោយកាន់ ដាវស្រមោលលាយផ្កា របស់គាត់។
"សម្លាប់ខ្ញុំទៅ! ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញភ្លាមៗ! អាណាចក្រនេះត្រូវវិនាស!" គន្ធា និយាយដោយការស្អប់។
ណារីតា បានរត់មកដល់ក្បែរ សុធា។ នាងបានដាក់ដៃលើស្មា សុធា ដើម្បីផ្តល់ កម្លាំងចិត្ត ដល់គាត់។
សុធា បានដកដង្ហើមវែងៗ។ គាត់បាននឹកឃើញនូវពាក្យរបស់ អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ ដែលថា គន្ធា ខ្លាច ការបោះបង់ចោល របស់ ពន្លឺ។
សុធា បានលើក ដាវស្រមោលលាយផ្កា របស់គាត់ឡើង។ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានសម្លាប់ គន្ធា ទេ តែគាត់បានប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បី រុំព័ទ្ធ គន្ធា ទាំងស្រុង។ នៅក្នុងស្រមោលនោះ គាត់មិនបានបញ្ចេញ កំហឹង ទេ តែគាត់បានបញ្ចេញ ការអត់ឱន របស់ ណារីតា។
"អ្នកមានកន្លែងរបស់អ្នក គន្ធា។ វិញ្ញាណ ត្រូវតែនៅជាមួយ វិញ្ញាណ" សុធា ខ្សឹប។ "ខ្ញុំ អត់ឱន ឲ្យអ្នក។ សូមវិលត្រឡប់ទៅ ពិភពដើម របស់អ្នកចុះ!"
គន្ធា មិនបានតបតទេ។ គាត់បានយំដោយស្ងៀមស្ងាត់ ហើយ ស្រមោល របស់ សុធា បាន បញ្ជូន គាត់ត្រឡប់ទៅ ពិភពវិញ្ញាណ វិញ។ គាត់បានរលាយបាត់អស់។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការបិទច្រកទ្វារ
អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ ញញឹម។ "ជោគជ័យហើយ! អ្នកបានរកឃើញ ភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ នៅក្នុង ស្រមោល"។
ណារីតា បានប្រើ អាគមពន្លឺ របស់នាងដើម្បីជួសជុល រង្វង់ថ្មបុរាណ ដែលជា ច្រកទ្វារវិញ្ញាណ។
សុធា បានដួលទៅលើដីដោយការហត់នឿយ។ ណារីតា បានលុតជង្គង់នៅក្បែរគាត់ ហើយប្រើ អាគមព្យាបាល របស់នាង។
សុធា សម្លឹងមើលនាង។ "ខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានទេ បើគ្មាន ពន្លឺ របស់អ្នកទេ ណារីតា"។
"ហើយខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានទេ បើគ្មាន ភាពក្លាហាន របស់អ្នកទេ សុធា" ណារីតា តប។
សម្ព័ន្ធភាព របស់ពួកគេត្រូវបានសាកល្បងដោយ វិញ្ញាណ ហើយពួកគេបានឈ្នះ។ អ្នកប្រមាញ់ផ្លូវងងឹត ឥឡូវនេះបានក្លាយជា អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ ថ្មីរបស់អាណាចក្រ។