ជំពូកទី ៦៖ ការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់សង្គ្រាមវិញ្ញាណ (Preparing for the Spirit War)
ឈុតបើកឆាក៖ យុទ្ធសាស្ត្រផ្កា និងស្រមោល
សុធា និង ណារីតា បានត្រឡប់មកដល់ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ វិញ។ អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ នៅតែអង្គុយសមាធិនៅក្នុងរង្វង់ថ្មបុរាណ ទាំងខ្លួនប្រាណរបស់គាត់ហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែការទប់ទល់នឹង គន្ធា។
ណារីតា បានដាក់ គ្រីស្តាល់ផ្កា ដែលនាងបានបញ្ចូលថាមពលនៅ ប្រាសាទគន្ធារី នៅក្នុងរង្វង់ថ្ម។ គ្រីស្តាល់នោះបានបញ្ចេញពន្លឺ ពណ៌មាសលាយផ្កា ដែលបានបង្កើតជា របាំងតូច ការពាររង្វង់ថ្ម។
"គ្រីស្តាល់ផ្កា នេះនឹងទប់ទល់នឹង អាគមវិញ្ញាណ របស់ គន្ធា បានមួយរយៈ" ណារីតា ពន្យល់។ "ខ្ញុំនឹងប្រើវាដើម្បីបង្កើត គ្រាប់បែកពន្លឺផ្កា ដែលអាច ទប់ទល់ វិញ្ញាណបាន។"
"ខ្ញុំនឹងបង្កើត ច្រកវិញ្ញាណក្លែងក្លាយ" សុធា និយាយ។ គាត់បានប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីចាប់ផ្តើមគូសវាសនិមិត្តសញ្ញាស្មុគស្មាញនៅជុំវិញរង្វង់ថ្ម។
"គន្ធា ចង់បាន ច្រកទ្វារវិញ្ញាណ ដ៏ធំមួយដើម្បីនាំទ័ពវិញ្ញាណមក។ ខ្ញុំនឹងប្រើ អាគមបិទបាំង ដើម្បីបង្កើត ច្រកទ្វារក្លែងក្លាយ នៅទិសផ្សេង។ គាត់នឹងផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើវា ហើយពេលនោះ យើងនឹងវាយប្រហារគាត់"។
ឈុតកណ្តាល៖ យុទ្ធសាស្ត្រចុងក្រោយ
ណារីតា និង សុធា បានអង្គុយចុះ ហើយពិនិត្យផែនការរបស់ពួកគេ។ ពួកគេដឹងថា ពួកគេមានឱកាសតែម្តងគត់ដើម្បីកម្ចាត់ គន្ធា។
"ពេលដែលខ្ញុំបាញ់ គ្រាប់បែកពន្លឺផ្កា របស់ខ្ញុំទៅលើ គន្ធា" ណារីតា និយាយ។ "ពន្លឺ នឹងធ្វើឲ្យគាត់ ជាប់គាំង តែប៉ុន្មានវិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកត្រូវតែប្រើ អាគមបញ្ជូនស្រមោល ដើម្បីរុញគាត់ចូលទៅក្នុង ច្រកទ្វារវិញ្ញាណ ដែលគាត់កំពុងព្យាយាមបើក"។
សុធា ងក់ក្បាល។
"គាត់ដឹងពី អាគមស្រមោល របស់ខ្ញុំ។ គាត់ជាគ្រូរបស់ខ្ញុំ" សុធា ពន្យល់។ "បើខ្ញុំប្រើ អាគមបញ្ជូន សុទ្ធសាធ គាត់នឹងដឹងមុន។ ខ្ញុំត្រូវប្រើ ពន្លឺ របស់អ្នកដើម្បី លាក់បាំង អាគមរបស់ខ្ញុំ"។
ណារីតា បានលាតដៃទៅកាន់ សុធា។ ពួកគេបានចាប់ដៃគ្នា ហើយបញ្ចូល អាគមផ្សំគ្នា របស់ពួកគេ។ ពន្លឺពណ៌មាសលាយផ្កា និងស្រមោលពណ៌ស្វាយងងឹត បានរុំព័ទ្ធដៃរបស់ពួកគេ។
"សម្ព័ន្ធភាព" សុធា ខ្សឹប។
"យើងនឹងធ្វើវា" ណារីតា តបវិញ។
ឈុត climax តូច៖ ការប្រាប់អាថ៌កំបាំង
អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ បានបើកភ្នែករបស់គាត់។ គាត់សម្លឹងមើលទៅ សុធា ដោយការគោរព។
"សុធា! ខ្ញុំមានអាថ៌កំបាំងចុងក្រោយដែលត្រូវប្រាប់អ្នក។ គន្ធា មិនខ្លាច ពន្លឺ ទេ គាត់ខ្លាច ការបោះបង់ចោល របស់វា។ គាត់ធ្លាប់ជា វិញ្ញាណ ដ៏ល្អម្នាក់ ប៉ុន្តែត្រូវបាន បុរីរស្មី បោះបង់ចោលកាលពីយូរយារណាស់មកហើយ" អ្នកយាមទ្វារនិយាយ។
"តើត្រូវធ្វើដូចម្តេច?" សុធា សួរ។
"នៅពេលដែលអ្នកបញ្ជូនគាត់ទៅវិញ ស្រមោល របស់អ្នក ត្រូវតែឆ្លុះបញ្ចាំងពី ការអត់ឱន របស់ ពន្លឺ។ បើមិនដូច្នោះទេ គាត់នឹងត្រឡប់មកវិញភ្លាមៗ" អ្នកយាមទ្វារបញ្ជាក់។
សុធា ងាកមើល ណារីតា។ គាត់បានយល់ថា គាត់មិនត្រូវប្រើ កំហឹង របស់គាត់ដើម្បីបញ្ជូន គន្ធា ទៅវិញទេ តែត្រូវប្រើ ក្តីមេត្តា របស់ ណារីតា។
ឈុតបញ្ចប់៖ គន្ធាមកដល់
ព្រះច័ន្ទបានឈានដល់ចំណុចខ្ពស់បំផុត។ ភាពត្រជាក់នៃវិញ្ញាណ បានធ្លាក់ចុះមកលើ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ យ៉ាងខ្លាំងក្លាបំផុត។
គន្ធា បានលេចឡើងនៅចំកណ្តាលរង្វង់ថ្ម។ គាត់បានសម្លឹងមើល ច្រកវិញ្ញាណក្លែងក្លាយ ដែល សុធា បានបង្កើត ហើយសើច។
"ល្ងង់ខ្លៅ! ខ្ញុំដឹងថាច្រកទ្វារនេះជាការបិទបាំង! ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងបើក ច្រកទ្វារវិញ្ញាណពិតប្រាកដ នៅទីនេះ!" គន្ធា ស្រែក។
គន្ធា បានចាប់ផ្តើមប្រើ អាគមវិញ្ញាណ ដ៏ធំរបស់គាត់ដើម្បីបំបែករង្វង់ថ្មបុរាណ។ រង្វង់ថ្ម ចាប់ផ្តើមប្រេះស្រាំ។
ណារីតា និង សុធា បានដឹងថា គ្មានពេលត្រូវរង់ចាំទៀតទេ។
"ឥឡូវនេះហើយ!" ណារីតា ស្រែក។ នាងបានរត់ទៅមុខជាមួយនឹង គ្រីស្តាល់ផ្កា នៅនឹងដៃ។