ជំពូកទី ៥៖ ម្លប់ផ្កាបុរាណ (The Shade of the Ancient Blooms)
ឈុតបើកឆាក៖ ដំណើរក្នុងភាពភ័យខ្លាច
សុធា និង ណារីតា រត់គេចខ្លួនពី ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ ទាំងមិនបានងាកក្រោយឡើយ ខណៈដែល គន្ធា កំពុងជាប់ក្នុងការប្រយុទ្ធជាមួយ អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ។
ពួកគេធ្វើដំណើរទៅកាន់ ប្រាសាទគន្ធារី ដែលជាប្រាសាទបុរាណលាក់ខ្លួននៅកណ្តាលភ្នំតូចមួយ គ្របដណ្តប់ដោយ ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ។
"ប្រាសាទគន្ធារី ត្រូវបានសាងសង់ដោយ អាគមផ្កា។ វាជាកន្លែងដែល អាគមធម្មជាតិ ខ្លាំងក្លាបំផុត ហើយវាត្រូវបានគេជឿថា អាចទប់ទល់នឹង វិញ្ញាណ បាន" ណារីតា ពន្យល់ ខណៈដែលពួកគេឡើងដល់កំពូលភ្នំ។
"តើយើងអាចជឿទុកចិត្តបានទេ?" សុធា សួរ។ គាត់តែងតែប្រយ័ត្នចំពោះទីតាំងដែលមាន ពន្លឺបរិសុទ្ធ ខ្លាំងក្លា។
"ប្រាសាទនេះមានអាយុកាលរាប់ពាន់ឆ្នាំមុន សាលាមហាមន្តអាគម ត្រូវបានបង្កើតឡើង។ វាបរិសុទ្ធជាង បុរីរស្មី" ណារីតា តបដោយការជឿជាក់។
ឈុតកណ្តាល៖ បន្ទប់គ្រីស្តាល់ផ្កា
ពួកគេបានមកដល់ ប្រាសាទគន្ធារី។ វាជាសំណង់ថ្មបុរាណដែលគ្របដណ្តប់ដោយ ផ្កាអាគម គ្រប់ប្រភេទដែលចែងចាំងនៅក្នុងភាពងងឹត។ ក្លិនក្រអូបឈ្ងុយឆ្ងាញ់របស់ផ្កាទាំងនោះបានដេញ ភាពត្រជាក់នៃវិញ្ញាណ ចេញពីខ្លួនពួកគេ។
នៅចំកណ្តាលប្រាសាទ គឺជាបន្ទប់តូចមួយដែលពោរពេញដោយ ផ្កាគន្ធារី ពណ៌មាសដែលកំពុងរីក។ នៅចំកណ្តាលផ្កាទាំងនោះ មាន គ្រីស្តាល់ធំ មួយដែលបានស្រូបយកថាមពលរបស់ផ្កា។
ណារីតា បានចូលទៅកាន់គ្រីស្តាល់នោះ។ "ខ្ញុំអាចប្រើ អាគមព្យាបាល របស់ខ្ញុំដើម្បីបញ្ចូលថាមពលទៅក្នុង គ្រីស្តាល់ផ្កា នេះ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំអាចទាញយកថាមពល ផ្កាគន្ធារី ដើម្បីបង្កើត គ្រាប់បែកពន្លឺព្យាបាល ដែលអាចទប់ទល់នឹង វិញ្ញាណអាក្រក់ បាន"។
សុធា ក្រឡេកមើលផ្កាទាំងនោះ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនសមនឹងនៅទីនេះទេ។ គាត់ជា ស្រមោល។
"ខ្ញុំនឹងទៅលាក់ខ្លួននៅខាងក្រៅ" សុធា និយាយ។ "ខ្ញុំមិនអាចនៅទីនេះយូរពេកទេ"។
ណារីតា ចាប់ដៃរបស់ សុធា។ "ចាំខ្ញុំនៅទីនេះ។ ខ្ញុំត្រូវការ ស្រមោល របស់អ្នកដើម្បីការពារខ្ញុំពី ក្លិនវិញ្ញាណ ដែលអាចមកតាមប្រាសាទ។ ទទួលយក ពន្លឺព្យាបាល នេះ សុធា"។
ណារីតា បានដាក់ដៃលើទ្រូងរបស់ សុធា ហើយបញ្ចេញ អាគមព្យាបាល របស់នាង។ វាជាការព្យាបាលមិនមែនរបួសទេ តែជាការផ្តល់ ថាមពលជីវិត ដើម្បីទប់ទល់នឹង ភាពត្រជាក់របស់វិញ្ញាណ។
ឈុត climax តូច៖ ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាក្នុងម្លប់
ខណៈពេលដែល ណារីតា កំពុងផ្តោតអារម្មណ៍បញ្ចូលថាមពល ផ្កាគន្ធារី ស្រាប់តែ គន្ធា បានលេចឡើងនៅច្រកចូលប្រាសាទ។
"សុធា! ខ្ញុំដឹងថាអ្នកនឹងមកលាក់ខ្លួននៅក្នុង ពន្លឺបរិសុទ្ធ នេះ" គន្ធា សើច។
សុធា លោតចេញពីការលាក់ខ្លួន ហើយប្រើ អាគមស្រមោល របស់គាត់ដើម្បីការពារ ណារីតា។
"នាងនឹងមិនអីទេ!" សុធា ស្រែក។
គន្ធា បានបាញ់ ដាវវិញ្ញាណ របស់គាត់មកកាន់ សុធា។ ដាវនោះមិនបានសម្លាប់ សុធា ទេ តែវាបាន បឺតយកក្លិនជីវិត របស់ សុធា យ៉ាងលឿន។
សុធា បានចាប់ផ្តើមដួលចុះ។ គាត់ខ្សោយខ្លាំងណាស់។
"អ្នកមិនអាចយកឈ្នះ វិញ្ញាណ បានទេ សុធា! មានតែ ពន្លឺ ទេដែលអាចធ្វើបាន!" គន្ធា សើច។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការកើតឡើងនៃអាគមផ្កា
ណារីតា បានលឺ សុធា ស្រែក។ នាងដឹងថាការបញ្ចូលថាមពលគ្រីស្តាល់ចប់ហើយ។
នាងបានងើបឈរឡើង ហើយដក គ្រីស្តាល់ផ្កា ចេញពីគ្រឹះរបស់វា។ គ្រីស្តាល់នោះឥឡូវនេះបានបញ្ចេញ ពន្លឺពណ៌មាសលាយផ្កា ដ៏ខ្លាំងក្លា។
"អាគមផ្កា!"
ណារីតា បានប្រើ អាគមផ្កា របស់នាងដើម្បី បង្កើតជញ្ជាំងវល្លិ ពណ៌មាសភ្លាមៗ ដើម្បីបំបែក សុធា និង គន្ធា។ វល្លិទាំងនោះបានដេញ វិញ្ញាណអាក្រក់ ចេញពីខ្លួន សុធា។
គន្ធា ភ្ញាក់ផ្អើល។ "អាគមផ្កា... អ្នកបានរកឃើញវត្ថុបុរាណ!"
"អ្នកមិនអាចយកឈ្នះ ជីវិត បានទេ!" ណារីតា ស្រែក។ នាងបានបាញ់ គ្រាប់បែកពន្លឺព្យាបាល មួយទៅកាន់ គន្ធា។ គន្ធា បានគេចចេញ។
"នេះគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមទេ សិស្សពន្លឺ! យើងនឹងជួបគ្នានៅ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ ម្តងទៀត!" គន្ធា និយាយ ហើយក៏បាន រលាយបាត់ ទៅក្នុងស្រមោល។
ណារីតា បានរត់ទៅរក សុធា ហើយប្រើ ពន្លឺព្យាបាល របស់នាងដើម្បីព្យាបាលគាត់។
"យើងត្រូវតែត្រឡប់ទៅ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ វិញ" សុធា និយាយ។ "យើងបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ហើយ!"