ជំពូកទី ៤៖ សមរភូមិនៅផ្លូវបំបែក (The Battle at the Crossroad)
ឈុតបើកឆាក៖ ការវាយលុកនៃភាពត្រជាក់
ដរាបណា សុធា និង ណារីតា បានរកឃើញ អាគមផ្សំគ្នា របស់ពួកគេ ស្រាប់តែ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ ក៏ត្រូវគ្របដណ្តប់ដោយ ភាពត្រជាក់ ដ៏ធ្ងន់ និងអ័ព្ទខ្មៅ។ គ្រឹះស្ថានបំបែកពន្លឺ បានមកដល់ហើយ។
ក្រុម វិញ្ញាណអាក្រក់ ជាច្រើនបានហោះចូលមកក្នុងរង្វង់ថ្មបុរាណ។ ពួកគេមានរូបរាងដូចជា អ្នកចម្បាំងដែលរលាយ ពាក់អាវក្រោះបុរាណ ប៉ុន្តែដៃរបស់ពួកគេលាតចេញជា ក្រញ៉ាំពណ៌ខ្មៅ។
"ពួកគេមានការរៀបចំ! ពួកគេកំពុងប្រើ អាគមបំភាន់ ខ្លាំងណាស់!" ណារីតា ស្រែក ខណៈដែលនាងព្យាយាមមើលឃើញពួកគេតាមរយៈភ្នែកធម្មតា។
អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ នៅតែអង្គុយសមាធិនៅកណ្តាលរង្វង់ថ្ម។
"ការពាររង្វង់ថ្មនេះ! វាជា សោរចាក់វិញ្ញាណ។ បើពួកគេបំបែកវា ពួកគេអាចនាំទ័ពវិញ្ញាណទាំងមូលមកកាន់ពិភពលោកយើងបាន!" អ្នកយាមទ្វារបញ្ជា។
ឈុតកណ្តាល៖ យុទ្ធសាស្ត្រពន្លឺ-ស្រមោល
សុធា និង ណារីតា ឈរទល់ខ្នងគ្នា។
"ខ្ញុំជាអ្នក ចាក់សោរ! អ្នកជាអ្នក បញ្ជូន!" ណារីតា និយាយ។
ណារីតា បានបញ្ចេញ អាគមពន្លឺបរិសុទ្ធ របស់នាង។ នាងបានដឹងថា ការប្រើពន្លឺសុទ្ធសាធនឹងមិនមានប្រសិទ្ធភាពទេ ដូច្នេះនាងបានបញ្ចូល ស្រមោល របស់ សុធា ទៅក្នុងពន្លឺរបស់នាង។ នាងបានបាញ់ ចំណងពន្លឺពណ៌ប្រផេះ ចេញពីដៃរបស់នាង។
ចំណងពន្លឺនោះបានបុកចំវិញ្ញាណអាក្រក់ពីរយ៉ាងលឿន។ វិញ្ញាណ ទាំងពីរនោះត្រូវបានជាប់គាំង។
"វេនរបស់អ្នកហើយ សុធា!" ណារីតា ស្រែក។
សុធា បានងាកខ្លួនយ៉ាងលឿន ហើយបាញ់ អាគមស្រមោលសុទ្ធ របស់គាត់ទៅកាន់ វិញ្ញាណ ដែលជាប់នោះ។ ស្រមោលរបស់គាត់បានរុំព័ទ្ធវិញ្ញាណនោះទាំងស្រុង ហើយធ្វើឲ្យវា រលាយបាត់ ត្រឡប់ទៅពិភពដើមវិញ។
ប៉ុន្តែមាន វិញ្ញាណ មួយទៀតដែលលឿនជាង។ វាបានគេចផុតពីការចាប់របស់ ណារីតា ហើយបានហោះសំដៅទៅរក អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ។
ឈុត climax តូច៖ ការវាយប្រហារដ៏គ្រោះថ្នាក់
សុធា បានឃើញវិញ្ញាណនោះ។ គាត់ដឹងថាគាត់មិនអាចទៅដល់ទីនោះទាន់ពេលទេ ព្រោះគាត់ទើបតែប្រើ អាគមបញ្ជូន ចេញ។
ណារីតា ក៏បានឃើញវាដែរ។ នាងបានរត់ទៅមុខ ហើយបានប្រើ អាគមការពារពន្លឺ ដ៏ធំរបស់នាងដើម្បីការពារ អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ។
វិញ្ញាណអាក្រក់ នោះបានបុកចំរបាំងការពារពន្លឺរបស់ ណារីតា។ នាងបានស្រែកថ្ងូរដោយការឈឺចាប់។ ថាមពលនៃ វិញ្ញាណអាក្រក់ បានធ្វើឲ្យ ពន្លឺបរិសុទ្ធ របស់នាងចាប់ផ្តើមចុះខ្សោយ។
"ខ្ញុំទ្រាំលែងបានទៀតហើយ!" នាងខ្សឹប។
សុធា ភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់បានឃើញដៃគូរបស់គាត់កំពុងប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់។ គាត់បានបោះបង់ចោលនូវ ការប្រុងប្រយ័ត្ន ទាំងអស់របស់គាត់ ហើយបានប្រើ អាគមស្រមោល ដ៏ធំមួយ។
"ស្រមោលបិទបាំង!" សុធា ស្រែក។
ស្រមោលរបស់គាត់បានលាតសន្ធឹងយ៉ាងលឿន ហើយបាន ស្រូបយក ទាំង ណារីតា និង វិញ្ញាណអាក្រក់ ចូលទៅក្នុងខ្លួនវា។ នៅក្នុងភាពងងឹតទាំងស្រុង គាត់បានប្រើ កម្លាំងចិត្ត របស់គាត់ដើម្បីចាប់ វិញ្ញាណ នោះ ហើយបាន ច្រាន វាចេញ។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការលេចចេញនូវមេខ្លោង
សុធា បានដួលទៅលើដី។ ណារីតា បានចេញពីស្រមោលរបស់គាត់ទាំងហត់នឿយ។ វិញ្ញាណអាក្រក់ ទាំងអស់បានរលាយបាត់អស់។
ប៉ុន្តែនៅក្នុងអ័ព្ទខ្មៅ រូបរាងមនុស្ស មួយបានលេចឡើង។ គាត់ជាបុរសវ័យចំណាស់ម្នាក់ដែលស្លៀកពាក់អាវធំពណ៌ខ្មៅ មាន ភ្នែកពណ៌ស្វាយងងឹត។
"ល្អណាស់ កូនរបស់ស្រមោល។ អ្នកបានរកឃើញ អាគមផ្សំគ្នា របស់ខ្លួនហើយ" បុរសនោះនិយាយ។ "ខ្ញុំជា គន្ធា មេដឹកនាំនៃ គ្រឹះស្ថានបំបែកពន្លឺ។ ខ្ញុំជាអ្នកដែលបានបង្រៀន វឌ្ឍនៈ ពីរបៀបបំបែកគ្រីស្តាល់។"
"ចុះហេតុអ្វី?" ណារីតា សួរ។
"អាណាចក្រនេះបានបោះបង់ចោល អាគមវិញ្ញាណ តាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យ វិញ្ញាណ គ្រប់គ្រងលើពិភពមនុស្សនេះវិញ!" គន្ធា ស្រែក។
គន្ធា បានបាញ់ រលកវិញ្ញាណ ដ៏ធំមួយទៅកាន់ពួកគេ។ សុធា បានប្រញាប់ចាប់ដៃ ណារីតា ហើយប្រើ អាគមបិទបាំងល្បឿន ដើម្បីគេចចេញពីការវាយប្រហារនោះ។
"យើងមិនទាន់អាចយកឈ្នះគាត់បានទេ!" សុធា និយាយ។ "គាត់ខ្លាំងពេក!"
"អ្នកត្រូវតែរត់ទៅកាន់ ប្រាសាទគន្ធារី! ទីនោះមាន ផ្កាអាគមបុរាណ ដែលអាចទប់ទល់នឹង អាគមវិញ្ញាណ បាន! ខ្ញុំនឹងទប់គាត់នៅទីនេះ!" អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ បញ្ជា។
សុធា និង ណារីតា បានដឹងថា ពួកគេគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីស្តាប់បង្គាប់គាត់ឡើយ។ ពួកគេបានរត់ចេញពី ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ ឆ្ពោះទៅកាន់ ប្រាសាទគន្ធារី ដើម្បីរៀបចំខ្លួនសម្រាប់សមរភូមិចុងក្រោយ។