ជំពូកទី ១៖ កម្លាំងកាយ និងវាលស្រែ
🌳 ក្លិនដីលាយញើសនៅទួលរលក
ព្រះអាទិត្យរះឡើងលើភូមិ ទួលរលក បញ្ចេញរស្មីពណ៌មាសកាត់ស្លឹកឈើខៀវស្រងាត់។ ភូមិនេះជាតំបន់ដែលពោរពេញទៅដោយវាលស្រែលាតសន្ធឹងគ្មានទីបញ្ចប់ លាយឡំនឹងដំណាំស្រូវដែលកំពុងលូតលាស់បៃតងខ្ចីនៅខែនេះ។ ក្លិនដីសើមលាយជាមួយក្លិនស្លឹកឈើ និងក្លិនហុយនៃភ្លើងដុតសំណល់ពីផ្ទះបាយនៅពេលព្រឹក គឺជាសញ្ញាប្រាប់ថា ជីវិតនៅជនបទបានចាប់ផ្តើមហើយ។
ក្រោមកម្ដៅព្រះអាទិត្យដែលកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ កម្លោះម្នាក់ឈ្មោះ ស័ក្តិ កំពុងធ្វើការលើដីស្រែរបស់គ្រួសារគេ។ ស័ក្តិ មានវ័យ ២០ ឆ្នាំ មាឌមាំមួនបែបកម្លោះស្រែដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការងារធ្ងន់តាំងពីក្មេង។ ស្បែករបស់គេស្រអាប់បន្តិចដោយសារត្រូវកម្ដៅថ្ងៃ ប៉ុន្តែភ្នែករបស់គេវិញ គឺមុតស្រួច ភ្លឺថ្លា និងមានភាពស្ងប់ស្ងាត់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ស័ក្តិ តែងពាក់ ក្រមា ពណ៌សរាងចាស់មួយនៅករបស់គេ ដែលជាទម្លាប់តាំងពីកុមារភាព។ ក្រមានេះមិនមែនគ្រាន់តែជាគ្រឿងតុបតែងខ្លួនទេ តែជាកន្សែងជូតញើស និងជាការចងចាំដល់ម្ដាយរបស់គេដែលបានចែកឋានទៅ។
ថ្ងៃនេះ ស័ក្តិ កំពុងធ្វើការឈូសឆាយព្រៃស្មៅនៅគែមដីស្រែដើម្បីត្រៀមពង្រីកផ្ទៃដីដំណាំបន្ថែម។ ពូថៅដែកដ៏ធំមួយបានហក់ចុះមកលើដើមស្មៅក្រាស់ៗយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព។ រាល់ចលនានៃដៃរបស់ ស័ក្តិ គឺពោរពេញដោយ កម្លាំងកាយពីកំណើត ដែលហាក់បីដូចជាមិនចេះអស់។ អ្នកភូមិនៅទួលរលកស្គាល់ ស័ក្តិ ថាជាមនុស្សខ្លាំងពូកែខាងពលកម្ម តែគ្មាននរណាដឹងថាកម្លាំងកាយនេះគឺជាការសម្ដែងដោយមិនដឹងខ្លួននៃ មន្តគង់វង្ស ទេ ដែលជាអំណាចការពារដ៏កំពូលរបស់គេ។
> "ស័ក្តិ! កូនធ្វើនេះមិនឈប់សម្រាកទេអ្ហេ៎?" សំឡេងរបស់ជីតាឈ្មោះ តារុន ដែលជាបុរសចំណាស់រាងស្គមតែមានភ្នែកភ្លឺថ្លាពេញទៅដោយបទពិសោធន៍ជីវិតបានបន្លឺឡើង។
>
តារុនបានយកទឹកត្នោតជូរមួយក្អមតូច និងអន្សមចេកដែលចំហុយក្តៅៗមកឲ្យ ស័ក្តិ។
> "ខ្ញុំមិនទាន់នឿយហត់ទេ ជីតា។ ខ្ញុំចង់ឲ្យដីនេះស្អាតសិន ព្រោះខ្ញុំចង់ដាំដំណាំឲ្យបានច្រើនដើម្បីទុកលក់នៅផ្សារភូមិយើង," ស័ក្តិ ឆ្លើយតបដោយសំឡេងស្ងប់ស្ងាត់ ញើសហូរចុះតាមថ្ពាល់របស់គេ។
>
តារុនអង្គុយក្រោមម្លប់ដើមស្វាយធំមួយ ហើយសម្លឹងមើលចៅប្រុសរបស់គាត់ដោយភាពកក់ក្តៅលាយឡំនឹងភាពព្រួយបារម្ភ។ គាត់ធ្លាប់ឃើញ ស័ក្តិ ធ្លាក់ពីលើដើមឈើខ្ពស់ ឬរងរបួសដោយសារការងារធ្ងន់ៗច្រើនដង ប៉ុន្តែសម្លាកទាំងនោះហាក់បីដូចជាជាសះស្បើយលឿនជាងមនុស្សធម្មតា។ គាត់ដឹងថាចៅប្រុសរបស់គាត់មានអ្វីពិសេស តែមិនទាន់ដឹងថាជាអ្វីឲ្យប្រាកដឡើយ។
🌳 ម្លប់បារមីពោធិ៍ទេព
ទិដ្ឋភាពដ៏សំខាន់បំផុតដែលគ្របដណ្ដប់លើភូមិទួលរលក គឺវត្តបុរាណនៅក្បែរភ្នំជីសូរ។ នៅទីនោះ មាន ដើមពោធិ៍ទេព ដ៏ធំមហិមាមួយដែលមានឫសគល់យ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងដីដែលមើលទៅដូចជាប្រាសាទធម្មជាតិមួយ។
រសៀលថ្ងៃត្រង់ស័ក្តិសម្រេចចិត្តយកពូថៅទៅដាក់ទុកនៅជិតដើមពោធិ៍នោះ មុននឹងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ដើមពោធិ៍នេះគឺជាទីកន្លែងគោរពបូជារបស់អ្នកភូមិទាំងមូល។ រាល់ពេលចូលទៅជិត ស័ក្តិ តែងតែមានអារម្មណ៍ប្លែកមួយ៖
* អារម្មណ៍ទី ១៖ ភាពកក់ក្តៅ និងសុវត្ថិភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅ ហាក់បីដូចជាមានកម្លាំងដ៏មហិមាកំពុងការពារគេ។
* អារម្មណ៍ទី ២៖ ភាពញាប់ញ័រនៃព្រលឹង ហាក់បីដូចជាមានភ្នែកមួយគូដ៏ធំរបស់ នាគរាជមាស កំពុងសម្លឹងមើលមកគេពីជម្រៅដី។
> "ដើមពោធិ៍នេះចាស់ជាងអ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ដឹង," ស័ក្តិ រអ៊ូដាក់ខ្លួនឯង។ គេប៉ះនឹងសំបកដើមពោធិ៍ដ៏ក្រាស់នោះ ដែលមានសំណើមនិងដីជាប់ពេញ។
>
នៅជុំវិញដើមពោធិ៍នោះ តែងតែមានគ្រឿងសក្ការៈបូជានិងកម្រងផ្កាដែលអ្នកភូមិយកមកថ្វាយ។ ស័ក្តិមានអារម្មណ៍ថាមិនហ៊ានចូលទៅជ្រៅពេកទេ តែគេដឹងថាទីនេះគឺជា ផ្ទះ នៃថាមពលមួយដែលខ្លួនត្រូវតែការពារ។
🐉 រឿងព្រេងដែលគេបំភ្លេច
ល្ងាចនោះ បន្ទាប់ពីបាយល្ងាចរួច ស័ក្តិ និងតារុនអង្គុយលេងនៅរានហាលផ្ទះដែលមានម្លប់ត្រជាក់។ ខ្យល់បក់តិចៗនាំយកក្លិនផ្កាម្លិះមកជាមួយ។
ស័ក្តិចាប់ផ្តើមនិយាយពីអារម្មណ៍ប្លែកៗរបស់គេនៅក្បែរដើមពោធិ៍។ ពេលឮដូច្នេះ តារុនដកដង្ហើមវែងៗ ហើយចាប់ផ្តើមរៀបរាប់ពី រឿងព្រេងដែលគេបំភ្លេច ដែលជារឿងដែលមានតែមនុស្សចាស់បំផុតនៅទួលរលកទេទើបចាំ។
> "កូនដឹងទេ ស័ក្តិ? ដើមពោធិ៍នោះមិនមែនគ្រាន់តែជាដើមឈើទេ តែជា ច្រកទ្វារ រវាងពិភពលោករបស់យើង និង ពិភពមន្ដរាជ ដែលជាដែនដីវេទមន្តរបស់មនុស្សា។ កាលពីបុរាណ ពិភពលោកទាំងពីរនេះត្រូវបានការពារដោយ វីរបុរសទាំង ៧ រូប ដែលមានអំណាចពិសេសពីធាតុទាំង ៧... ហើយវីរបុរសនីមួយៗត្រូវបានភ្ជាប់ជាមួយ សត្វទេព ដ៏អស្ចារ្យ។"
>
តារុនរៀបរាប់អំពីអតីតកាលដ៏រុងរឿងរបស់ពិភពមន្ដរាជ ដែលជាដែនដីពោរពេញដោយវេទមន្ត និងសន្តិភាព។ ប៉ុន្តែភាពរុងរឿងនោះត្រូវបានបំផ្លាញដោយកម្លាំងដ៏ខ្មៅងងឹតមួយ៖
> "កម្លាំងនោះគឺ មហាអសុរា ដែលជាស្តេចបិសាចដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រង ជោគវាសនា ងងឹត។ គេមានសមត្ថភាពក្នុងការកំណត់ជោគវាសនារបស់មនុស្សទាំងឡាយឲ្យធ្លាក់ទៅក្នុងភាពឈឺចាប់ និងសង្គ្រាម។ វីរបុរសបុរាណបានចាញ់គេ តែមុននឹងចាញ់ ពួកគេបានបិទច្រកទ្វារនោះដោយប្រើកម្លាំងរបស់ នាគរាជមាស (Golden Naga King) ដែលជាសត្វទេពដ៏កំពូលនៃការការពារ។"
>
តារុននិយាយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម៖ "នាគរាជមាសបានលះបង់ខ្លួនដើម្បីក្លាយជា បារមីការពារ នៅក្នុងដើមពោធិ៍ទេព ហើយបានព្យាករណ៍ថាថ្ងៃណាមួយ នឹងមាន «មនុស្សនៃបុព្វហេតុ» ដែលកើតចេញពីពិភពលោករបស់យើងមកបន្តតួនាទីនោះដើម្បីប្រមូលវីរបុរសទាំងអស់ឲ្យផ្តាច់ជោគវាសនាងងឹតនេះបាន។"
🌑 សុបិនងងឹត និងដង្ហើមគំរាមកំហែង
យប់នោះ ស័ក្តិ ចូលដំណេកជាមួយនឹងរឿងព្រេងបុរាណរបស់ជីតានៅក្នុងចិត្ត។ គេមិនបានជឿទាំងស្រុងទេ តែពាក្យ មហាអសុរា និង ជោគវាសនា ងងឹតនៅតែលងបន្លាចគេ។
ពេលគេងលក់ សុបិន្តអាក្រក់ក៏ចាប់ផ្តើមសាជាថ្មី។ តែលើកនេះ វាកាន់តែច្បាស់ជាងមុន៖
* ទីកន្លែង៖ មិនមែនជាកន្លែងដែលគេស្គាល់ទេ តែជា ប្រាសាទខ្មៅងងឹត ដែលមានរូបបដិមាជារាងបិសាចពេញទាំងអស់។
* សម្លេង៖ សំឡេងគ្រហឹមដ៏ធំមួយដែលធ្វើឲ្យដីនិងផ្ទៃមេឃញ័ររញ្ជួយ។ "ភាពងងឹតមិនអាចត្រូវបានគេចផុតឡើយ! ភាពបរាជ័យគឺជា ជោគវាសនា របស់ពួកឯង!"
* ចក្ខុវិស័យ៖ រូបភាពនៃកម្លាំងភ្លើងនិងសត្វចម្លែកពណ៌ខ្មៅកំពុងបំផ្លាញអ្វីៗទាំងអស់ ហើយមានកម្លាំងពន្លឺមាសមួយបានព្យាយាមទប់ទល់តែត្រូវបានលេបត្របាក់ដោយភាពងងឹត។
ស័ក្តិ ភ្ញាក់ឡើងទាំងបែកញើសជោកខ្លួន។ គេដឹងថាសុបិន្តនេះមិនមែនជាការស្រមើស្រមៃទេ តែជា សញ្ញាព្រមាន ដ៏ច្បាស់លាស់មួយ។
🌪️ ការសង្ស័យដំបូង និងគ្រោះរាំងស្ងួត
ថ្ងៃបន្ទាប់ គ្រោះរាំងស្ងួតដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកបានវាយប្រហារភូមិទួលរលក។
* កម្ដៅ៖ ឡើងខ្លាំងរហូតដល់ដំណាំចាប់ផ្តើមងាប់។
* ទឹក៖ ទឹកក្នុងអណ្តូងនិងស្ទឹងបានរីងស្ងួតស្ទើរតែអស់។
អ្នកភូមិភ័យខ្លាច ហើយជឿថាវាជាការដាក់ទោសពីធម្មជាតិ។ តែ ស័ក្តិ មិនជឿដូច្នោះទេ។
> "តើគ្រោះរាំងស្ងួតនេះអាចទាក់ទងនឹងសុបិន្តរបស់ខ្ញុំ និង មហាអសុរា ដែរឬទេ?" គេគិត។
>
ពេលនោះ ដំណឹងអាក្រក់ក៏បានមកដល់៖ ហ្វូងសត្វចិញ្ចឹមរបស់អ្នកភូមិមួយចំនួនត្រូវបានសត្វចម្លែកតូចៗដែលចេញពីគែមព្រៃវាយប្រហារយ៉ាងសាហាវ។
ស័ក្តិ កាន់ពូថៅរបស់គេ ហើយសំដៅទៅកាន់គែមព្រៃដែលនៅជិត ដើមពោធិ៍ទេព។ គេដឹងថានេះមិនមែនជាការយាយីធម្មតារបស់សត្វព្រៃទេ តែជា ការឆ្លងដែន នៃអំពើងងឹត។