ជំពូកទី ២៖ ស្រមោល និងភាពត្រជាក់ (Shadows and the Chill)
ឈុតបើកឆាក៖ ព្រំដែនត្រជាក់
សុធា និង ណារីតា បានធ្វើដំណើរយ៉ាងលឿនឆ្លងកាត់ទីជនបទដែលគ្របដណ្តប់ដោយអ័ព្ទត្រជាក់។ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ ស្ថិតនៅជ្រៅនៅក្នុង ព្រៃលាក់វិញ្ញាណ ដែលជាតំបន់ដាច់ស្រយាលដែលគេជឿថាជាកន្លែងដែល អាគមបិទបាំង របស់អាណាចក្រចុះខ្សោយបំផុត។
យប់នេះ ភាពត្រជាក់ដែល សុធា មានអារម្មណ៍នៅក្នុង រូងអ្នកប្រមាញ់ កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង។ វាជាភាពត្រជាក់ដែលមិនមែនកើតចេញពីអាកាសធាតុទេ តែជាការបាត់បង់ ភាពកក់ក្តៅនៃជីវិត។
"ភាពត្រជាក់នេះ... វាគឺជា ក្លិនវិញ្ញាណ" សុធា ពន្យល់ ខណៈដែលពួកគេលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយគុម្ពោតព្រៃដ៏ធំមួយ។ "វិញ្ញាណអាក្រក់ទាំងនោះកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ"។
ណារីតា បានប្រើ អាគមពន្លឺស្រមោល ដែល សុធា បានបង្រៀននាង ដើម្បីការពារខ្លួនពីភាពត្រជាក់នោះ។ នាងបានដក គ្រីស្តាល់ពន្លឺ ចេញពីកាបូបស្ពាយរបស់នាង ហើយកាន់វាយ៉ាងណែន។
ឈុតកណ្តាល៖ វិញ្ញាណគ្មានរូបរាង
នៅពេលដែលពួកគេមកដល់ផ្លូវតូចមួយ ដែលពោរពេញដោយដើមឈើចាស់ៗដែលងាប់ ពួកគេក៏បានឃើញវា—វិញ្ញាណអាក្រក់ ក្រុមដំបូង។
ពួកគេមិនមែនជាមនុស្ស ឬស្រមោលធម្មតាទេ។ ពួកគេជា រាងកាយពណ៌សរអិល ដែលមើលទៅដូចជាមនុស្ស តែមាន ផ្សែងខ្មៅ ចេញពីដងខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ពួកគេហោះហើរយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់នៅពីលើដី។
"កុំប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត ភ្លាមៗអី!" សុធា ព្រមាន ពេល ណារីតា ហៀបនឹងបើកភ្នែកពណ៌ខៀវអគ្គិសនីរបស់នាង។ "ភ្នែកនោះនឹងមើលឃើញ ទ្វារវិញ្ញាណ របស់ពួកគេ ហើយពួកគេនឹងដឹងថាអ្នកអាចឃើញពួកគេ"។
ណារីតា ងក់ក្បាល។ នាងត្រូវតែជឿទុកចិត្តលើ សុធា។ នាងព្យាយាមមើលពួកគេដោយភ្នែកធម្មតា។ វិញ្ញាណ នោះមើលទៅដូចជាអ័ព្ទរលាយបាត់ទៅវិញទៅមក។
"តើត្រូវធ្វើដូចម្តេច?" នាងខ្សឹប។
"ខ្ញុំនឹងប្រើ អាគមបិទបាំង របស់ខ្ញុំដើម្បី ច្រាន ក្លិនជីវិតរបស់យើងចូលទៅក្នុងដី។ ពួកគេនឹងគិតថាយើងគ្រាន់តែជា គុម្ពោត" សុធា ពន្យល់។
សុធា បានលាតដៃ ហើយបញ្ចេញ អាគមបិទបាំង របស់គាត់។ ក្លិនរបស់ពួកគេត្រូវបានស្រូបយកទៅក្នុងដីអស់មួយសន្ទុះ។ វិញ្ញាណអាក្រក់ ទាំងនោះបានហោះកាត់ពួកគេទៅមុខ ដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការរកឃើញអ្នកយាមទ្វារ
បន្ទាប់ពី វិញ្ញាណអាក្រក់ ទាំងនោះដើរផុតទៅ សុធា ក៏ដកដង្ហើមធំ។
"ឥឡូវនេះ យើងមានពេលវេលាខ្លះ" សុធា និយាយ។ "ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ គឺនៅខាងមុខ"។
ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅមុខបន្តិច ហើយក៏បានមកដល់វាលស្រែតូចមួយ ដែលមានរង្វង់ ថ្មបុរាណ ព័ទ្ធជុំវិញ។ រង្វង់ថ្មទាំងនោះបានបញ្ចេញពន្លឺ ពណ៌ប្រផេះស្លេក ដែលស្ទើរតែមើលមិនឃើញ។
នៅចំកណ្តាលរង្វង់ថ្ម គឺជាមនុស្សចាស់ម្នាក់ អង្គុយសមាធិ។ គាត់មើលទៅហាក់ដូចជាគេងលក់អស់រាប់រយឆ្នាំហើយ។
"នោះគឺជា អ្នកយាមទ្វារវិញ្ញាណ" ណារីតា ខ្សឹប។ "គាត់ត្រូវបានគេដាក់នៅទីនេះតាំងពីបុរាណកាល ដើម្បីការពារ ច្រកទ្វារវិញ្ញាណ មិនឲ្យបើក"។
ភ្លាមៗនោះ អ្នកយាមទ្វារក៏បើកភ្នែករបស់គាត់។ ភ្នែករបស់គាត់មានពណ៌ ស្វាយងងឹត។
"ខ្ញុំដឹងថាអ្នកកំពុងមក" សំឡេងរបស់គាត់ចាស់ណាស់។ "ស្រមោល និង ពន្លឺ ដែលនៅជាមួយគ្នា... ខ្ញុំមិនដែលគិតថាខ្ញុំនឹងឃើញរឿងនេះម្តងទៀតទេ"។
"តើមានអ្វីកើតឡើងនៅ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ?" សុធា សួរ។
"គ្រឹះស្ថានបំបែកពន្លឺ បានរកឃើញពីរបៀបបំបែក មហាគាថារបាំងកែវ ដោយប្រើ ការក្បត់របស់មនុស្ស" អ្នកយាមទ្វារពន្យល់។ "ពួកគេកំពុងប្រើ វិញ្ញាណអាក្រក់ ដើម្បីបំផ្លាញ គ្រីស្តាល់មហាគាថា ពីចម្ងាយ"។
គាត់សម្លឹងចំភ្នែក ណារីតា។ "សិស្សពន្លឺ! អ្នកត្រូវរៀនពីរបៀបប្រើ ពន្លឺ របស់អ្នកដើម្បី ចាប់ វិញ្ញាណ។ បើមិនដូច្នេះទេ គ្មានអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបានទេ"។
គាត់ក៏លាតដៃទៅកាន់ សុធា។ "ហើយ អ្នកប្រមាញ់ស្រមោល! អ្នកត្រូវរៀនពីរបៀបប្រើ ស្រមោល ដើម្បី បញ្ជូន វិញ្ញាណត្រឡប់ទៅពិភពដើមវិញ។ អ្នកទាំងពីរត្រូវតែរៀនជំនាញថ្មី មុនពេលព្រះអាទិត្យរះ"។
សុធា និង ណារីតា ងាកមើលមុខគ្នា។ ពួកគេដឹងថា ពួកគេមានពេលតែប៉ុន្មានម៉ោងប៉ុណ្ណោះដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់លើ អាគមថ្មី ដែលផ្ទុយពីគ្នាទាំងស្រុង ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងសត្រូវដែលគ្មានរូបរាង។