1**ការរៀបចំនៅទួលស្រមោល
បីសប្ដាហ៍បានកន្លងផុតទៅចាប់តាំងពីការប្រយុទ្ធនៅ ប្រាសាទនភគិរី។ ណារីតា ឥឡូវនេះបានក្លាយជាអ្នករស់នៅក្នុង ទួលស្រមោល ជាផ្លូវការ។ នាងលែងពាក់ឯកសណ្ឋានសិស្សពណ៌សរបស់ សាលាមហាមន្តអាគម ទៀតហើយ។ នាងស្លៀកពាក់សាមញ្ញពណ៌ប្រផេះ និងខ្មៅ ស្រដៀងនឹងសម្លៀកបំពាក់របស់ សុធា ដើម្បីលាក់បាំង ក្លិនពន្លឺ របស់នាង។
រូងអ្នកប្រមាញ់ របស់ សុធា ឥឡូវនេះមានការរៀបចំខុសប្លែកពីមុន។ នៅលើតុដែលធ្លាប់តែមានតែផែនទីចាស់ៗ ឥឡូវនេះមានសៀវភៅ អាគមពន្លឺ មួយចំនួនដែល ណារីតា យកមកជាមួយ។
"វាពិតជាផ្ទុយគ្នា។ ខ្ញុំរស់នៅក្នុងពន្លឺយូរណាស់មកហើយ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកាន់តែមានសុវត្ថិភាពនៅទីនេះ..." ណារីតា គិតក្នុងចិត្ត ខណៈដែលនាងរៀបចំគ្រីស្តាល់ពន្លឺមួយចំនួននៅក្នុងជ្រុងងងឹត។
ឈុតកណ្តាល៖ ច្បាប់នៃភាពស្ងៀមស្ងាត់
សុធា កំពុងអង្គុយនៅជ្រុងងងឹតមួយ កាន់ដាវខ្លីរបស់គាត់ ហើយប្រើ អាគមបិទបាំង ដើម្បីលុបបំបាត់ស្នាមម្រាមដៃតូចបំផុតនៅលើដាវនោះ។ គាត់ហាក់ដូចជាមិនដែលគេង ឬឈប់ប្រុងប្រយ័ត្នឡើយ។
"យប់នេះ អ្នកកុំប្រើពន្លឺខ្លាំងពេក" សុធា និយាយដោយសំឡេងរាបស្មើ ដោយមិនបាច់មើល ណារីតា ទេ។ "ខ្ញុំបានដឹងថាមាន អ្នកតាមដាន ថ្មីកំពុងលូននៅជុំវិញ ទួលស្រមោល។ ពួកគេជាក្រុមមួយក្នុងចំណោមក្រុមដែលធ្លាប់ធ្វើការឲ្យ វឌ្ឍនៈ"។
"ខ្ញុំដឹងហើយ" ណារីតា តប។ "តែខ្ញុំត្រូវការ ពន្លឺ ដើម្បីអានសៀវភៅនេះ។ វាជាសៀវភៅអាគមបុរាណដែលពិពណ៌នាអំពី ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ"។
សុធា ក្រោកឈរឡើង ហើយដើរទៅរកនាង។ គាត់មើលទៅលើសៀវភៅ ហើយគ្រាន់តែសម្លឹងចំភ្នែកនាង។
"ណារីតា ច្បាប់ទីមួយនៃ ទួលស្រមោល គឺ ភាពស្ងៀមស្ងាត់។ ពន្លឺរបស់អ្នកគឺដូចជាសំឡេងស្រែកនៅក្នុងភាពងងឹត។ អ្នកត្រូវរៀនធ្វើជាស្រមោលរបស់ខ្លួនឯង"។
គាត់ក៏លាតដៃរបស់គាត់ ហើយបង្កើត អាគមស្រមោល តូចមួយ។ ស្រមោលនោះបានលាតសន្ធឹងដល់សៀវភៅរបស់ ណារីតា ហើយបានបង្កើតជា ពន្លឺស្រអាប់ពណ៌ស្វាយងងឹត សម្រាប់នាងអាន។ ពន្លឺនេះមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ គ្មានក្លិន ហើយមិនទាក់ទាញភ្នែកទេ។
"ប្រើវា។ ពន្លឺស្រមោល។ វានឹងជួយអ្នកឲ្យមានតុល្យភាព" សុធា ពន្យល់។
ឈុតកណ្តាល៖ ការហៅពីភាពងងឹត
ខណៈពេលដែល ណារីតា កំពុងសាកល្បងប្រើ ពន្លឺស្រមោល នោះ ស្រាប់តែ សុធា បានទទួល ការហៅ។
"វាមិនមែនជាទូរស័ព្ទ ឬគ្រីស្តាល់ទំនាក់ទំនងទេ។ វាជាអារម្មណ៍នៃ ការដាស់តឿន យ៉ាងខ្លាំងក្លា ដែលកើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនរបស់ សុធា"។ គាត់បានចាប់ផ្តើមក្តាប់ក្បាលរបស់គាត់ដោយឈឺចាប់។
"មានអ្វីកើតឡើង?" ណារីតា សួរដោយក្តីបារម្ភ។
"ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ... មានអ្វីមួយបានឆ្លងកាត់របាំង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ត្រជាក់ ដ៏ធ្ងន់ដែលមិនមែនជារបស់ពិភពលោកនេះ" សុធា និយាយ។
ណារីតា បានប្រើ ភ្នែកមើលធ្លុះការពិត របស់នាងម្តងទៀត ដើម្បីពិនិត្យមើល សុធា។ នាងឃើញថានៅជុំវិញ សុធា មាន ថាមពលពណ៌សរអិល ដែលមិនមែនជាអាគមស្រមោល ឬពន្លឺ។
"វាជា វិញ្ញាណអាក្រក់! ពួកគេមិនមែនជាមនុស្សទេ សុធា! ពួកគេកំពុងព្យាយាម ចូលមក តាមរបាំងការពារ" ណារីតា ស្រែក។
ឈុតបញ្ចប់៖ ការចាប់ផ្តើមនៃបេសកកម្មទីពីរ
សុធា ស្ងប់ស្ងាត់វិញ។ គាត់បានដឹងថា សត្រូវរបស់ពួកគេមិនមែនជាមនុស្សធម្មតាទៀតទេ។
"ពួកគេបានប្រើការវាយប្រហាររបស់ វឌ្ឍនៈ ដើម្បីធ្វើឲ្យរបាំងការពារចុះខ្សោយ។ ឥឡូវនេះ វិញ្ញាណ អាចឆ្លងកាត់បានហើយ" សុធា និយាយ។
គាត់បានដើរទៅយកផែនទីបុរាណមួយ ហើយដាក់នៅក្រោម ពន្លឺស្រមោល ដែល ណារីតា កំពុងប្រើ។
"នេះជាផែនទីទៅកាន់ ផ្លូវបំបែកវិញ្ញាណ។ វាលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃបុរាណបំផុត។ យើងត្រូវទៅទីនោះភ្លាមៗ" សុធា បញ្ជា។
ណារីតា ងក់ក្បាល។ នាងបានដឹងថា ដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ពួកគេទើបតែចាប់ផ្តើមពិតប្រាកដ។ នាងលែងជាសិស្សដែលខ្លាចភាពងងឹតទៀតហើយ។
"ខ្ញុំនឹងរៀបចំ គ្រីស្តាល់ពន្លឺ ដែលយើងបានប្រមូល។ ខ្ញុំនឹងទៅតាមផ្លូវដែលអ្នកដឹកនាំ" ណារីតា និយាយដោយទំនុកចិត្ត។
សុធា ងាកក្រោយ។ "ល្អ។ នៅក្នុងពិភព វិញ្ញាណ នេះ ខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញអ្វីទាំងអស់ដោយគ្មានអ្នកទេ។ កុំទុកខ្ញុំចោល សិស្សពន្លឺ"។
ណារីតា ញញឹម។ "ខ្ញុំមិនទុកអ្នកចោលទេ អ្នកប្រមាញ់ផ្លូវងងឹត"។
ពួកគេទាំងពីរបានលោតចេញពី រូងអ្នកប្រមាញ់ ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនៃ ទួលស្រមោល។